Öncelikle şunu iyi bilmenizi istiyorum. Nusayriler ve caferiler Alevi müslümanlardır. "Alevice izah ediniz" diyerek alay etmeniz hiç hoş bir şey değil...
Kendi necasetinizi / hatalarınızı örtmek için başkalarına iftira atmanıza alıştık artık... Bu davranışınıza hiç şaşırmadım doğrusu... Siz önce kendi ayıbınızı görünüz. Sünnilerin Alevi müslümanlara yönelik yaptığı katliamlardan bahsediniz. Neden tarafsız olupta yaptığınız katliamları anlatmıyorsunuz?
Suriye devlet başkanı böyle bir şey yapmış olabilir ama biz ne olursa olsun ve kime karşı yapılırsa yapılsın; bir cana kıyılmasına karşıyız, bunun neticesinde bu yapılanları nefretle karşılıyoruz.
"Kim bir mümin'i kasten öldürürse cezası, içinde edebiyyen kalacağı cehennemdir. Allah ona gazap etmiş, lanet etmiş ve onun için büyük birazap hazırlamıştır." (Nisa Süresi 93)
Şunu da iyi biliniz ki Alevi müslüman (Nusayri) halkı asla bu tür şeylere katılmaz ama Sünniler ise her türlü katliamlara katılmaktadır. Bunun örneğini yakın tarihimizde Sivas ve K.Maraş'ta gördük. Tarih belgesellerine dahi konu oldu.
Unutmamak gerekir ki, Sünniler duruma hâkim oldukları her dönemde Aleviler’e baskıyı ve her türlü eziyeti reva görmüşlerdir.
ALEVİLER VE YAVUZ SULTAN SELİM
Alevilerin başına gelen felaketlerin en büyüğü ve en korkuncu kuşkusuz ki Halep kıyımıdır. 16. yüzyılın başlarında olan bu korkunç kıyım, her ne kadar tarih dışı kalmışsa da tarihe ve tarih yazarlarına kafa tutarcasına tazeliğini ve korkunçluğunu kaybetmeden günümüze kadar sürdürdü ve gerçekliğini kanıtladı.
Abbasi Devleti güçten düşüp meydanı diğer hanedanlara bırakınca, mezhep çekişmeleri kat kat arttı. Bu arada Halep, bu çekişmelere yine sahne olmuştur. Zira Halep, beş yüz yıl kadar altı devlet hükmüne girmişti. Kâh Sünni iktidar, kâh Alevi iktidar gelmişti. Mesela Alevie olan Fatimi ve Hamdaniler’den sonra Eyyubiler, Selçuklular, Memlükler buralara hükümranlık kurmuştu. Halep’in elden ele geçmesi ve istikrarsızlığı, Osmanlı dönemine kadar sürdü. Sünniler ise Fatımi ve Hamdani iktidarını bir işgal olarak görüyorlardı, bu nedenle kin besleyip diş gıcırdatmaya başladılar. “Senin devlet olmaya ne haddin var?” der gibi gizli gizli fırsat beklemeye başladılar. İşte fırsat ayaklarına kadar geldi ve Yavuz Sultan Selim, Halep Sünnilerinin imdadına yetişti. Halep Sünnileri, Anadolu’da 40.000 Bektaşi Aleviyi koyun gibi kesen bu Alevi düşmanı diktatörü görünce, onu buradaki Alevi Müslümanlara karşı kışkırtmaya başladılar. Kışkırttılar ama nasıl? Haklarında yazılan korkunç fetvaları göstererek kanlı elini bir daha kana bulaştırdılar. Hem de bu, akıttığı kanların en korkuncu idi. Zira Anadolu Alevilerinin kıyımı, Şah İsmail’e yardım ederler diye siyasal bir nedene dayandırılmıştı. Bu zavallıların ise böyle siyasi bir durumu kesinlikle yoktu. Salt Alevi oldukları için bu zalim kıyıma uğradılar. Sonunda Halep Sünnileri, 70 bin Alevi’nin öldürülmesiyle kinlerini gösterdiler. Halep tarihi hatta dünya tarihi bile böyle savaşsız bir kıyıma şahit olmamıştır.
Herkes biliyor ki Yavuz Sultan Selim, Tebriz Sultanı ve Şii olan Şah İsmail’e ve dolayısıyla tüm Alevilere amansız düşman olmuştu. Nitekim saltanat uğruna babasını ve tüm kardeşlerini öldüren ve bir rivayete göre Osmanlı hanedanında oğlu Süleyman’ dan başka erkek bırakmayan böyle totaliter ve aşırı tutkulu bir insan, Alevilere merhametli olur mu, onları öldürmekten çekinir mi?
Yavuz Sultan Selim, güçlü rakibi Şah İsmail’ in üstüne yürümeden önce Anadolu Alevilerini ortadan kaldırmak istedi.
Güya yarın Şah’a yardım ederler diye kuşkulanmıştı ve onlardan göze çarpan 40 bin kişinin isimlerini bir cetvele yazdırıp onları bir yere davet etti. Sultanın kötü niyetini bilinmeden istenilen yere gelindi. Fakat zavallılar kesilmeye götürülen koyun sürüsü gibi olduklarını bilmeden cellatların ellerine verildi ve 40 bin insan bir arada hunharca öldürüldü.
Bu iğrenç cinayet hiç gizlenmedi. Bütün tarih ve ansiklopedilerde yazılmıştır. Acaba diyorum, Halep kıyımları neden gizli kaldı? Yani o kadar gizli kaldı ki; ondan bahsetmek her şeyden önce cesaret ister. Oysa her ne kadar gizli kalırsa kalsın bu facia, gerçek bir olgu olmaktan çıkmaz. Hatta bu olgunun gerçekliğine inanmamak saflıktan başka bir şey değildir. Neden mi? Çünkü bu olay yüz yıllar geçtiği halde her Alevinin kalbinde sosyal ırsi bir yara olarak yaşamaktadır. Babadan oğula aktarılan acı bir bülten gibi sürüp gelmektedir. Yani bu olay her Alevinin dilinde dolanmaktadır.
“Yavuz Sultan Selim bizi öldürdü."
"Yavuz Sultan Selim Halep’te 70 bin Alevi (Arap Alevi) öldürdü.” diyenler hiçbir zaman eksik olmadı ve olamaz da. Bu arada insanın dikkatini en çok çeken şu; öldürülen sayısının 70 bin olduğu hakkındaki ifade hiç değişmeyen ortak bir ifadedir. Bununla beraber Lazkiye’den Mersin’e kadar uzanan Arap Alevi bölgelerinde hâkim olan ortak kanaat, bu cinayetlerin tek sorumlusunun Yavuz Sultan Selim olduğudur. Uygun yaşa gelince kitaplarda kaynak aradım. Ne Arapça ne de Türkçe yayınların hiçbirinde herhangi bir ipucu yakalayamadım. Elime geçen kitaplarda yaptığım araştırmalar uzun yıllar sürdüğü halde bir sonuç elde edemedim. Ancak 1970’li yıllarda Şii bir yazarın 70 yıl önce yazdığı bir kitap elime geçti. Kitabın yazarı olan Muhammed El Sadr, bu olayı dayısı olan ünlü Şii âlimlerinden Abdül Hüseyin Şerafettin’nin (El Fusul el Muhimme) adlı kitabına dayanarak naklediyor. Ancak yaygın olan zincirleme söylentiden biraz farklı olarak öldürülen insan sayısının 70 bin değil 80 bin Alevi olduğunu söylüyor ve kıyımın dediğimiz gibi fırsat bekleyen Sünni yobazların verdikleri sahte fetvalara dayanılarak yapıldığını yazıyor. Yazar olayın faili hakkında isim belirtmiyor. Yani ne Yavuz Sultan Selim’den ne de bir başkasından söz ediyor. Sadece Sünniler Aleviler’i öldürdü diyor. Bununla beraber olayın geçtiğini belirttiği tarih, Yavuz Sultan Selim dönemidir. Bundan anlaşılıyor ki Halep’te Alevilere diş bileyen ve fırsat bekleyen Sünniler Anadolu’daki Alevileri öldüren Yavuz Sultan Selim Halep’e girince fırsat bu fırsat diyerek Alevi düşmanı olan sultanı bir ihbar biçimiyle özendirip kışkırtmışlar ve ellerine akıl durduran fetvaları vermişler, umdukları kıyımı gerçekleştirip hınçlarını almışlardır.
Yavuz Sultan Selim, her ne kadar kan dökücü diktatör ise de yaptığı vicdan dışı işler için dinsel yetki arar ve aradığını zorlukla da olsa kesinlikle alırdı. Örneğin Şah İsmail’in üzerine yürümek istediği zaman bir dayanak aradı. Devlet, asker ve din adamlarından kurulu bir meclis topladı. Sözde, fikirlerini (fikirlerini değil onaylarını) istedi. Herkes sustu, sessizliği orada bulunan Abdullah isminde bir yeniçeri askeri bozdu: “İzzetli Padişahım” dedi. “Ne bekliyorsunuz? Uğrunuz açık, kılıcınız keskin olsun. Ne zaman yürüdünüz de biz kaldık?” Bu neferin sözleri bomba gibiydi. Mecliste bulunanlara adeta bir çeşit ültimatom oldu. Herkes ister istemez evet demek zorunda kaldı. Yavuz Sultan Selim, o neferi mükâfatlandırılarak sancak beyliğine tayin etti. Sultan Selim meclisten istediğini almış oldu. Meclistekiler Sultan Selim’i, Şah İsmail’le savaşmak için kendileriyle istişarede bulunduğunu sandılar. Oysa onun gizlediği en önemli amaç Şah’ın yandaşı Anadolu Alevilerini (Bektaşileri) öldürmekti. Çünkü bu iş savaşın önemli bir parçasıdır. Yani savaş için aldığı onay, aynı zamanda bu taraftarları öldürmek için de geçerlidir. Osmanlı tarihini yazan Ahmet Rasim, Osmanlıca yazdığı tarihin 183. sayfasında çaldıran savaşı bölümünde şöyle diyor: “Edirne’ de Şah İsmail’ in aleyhine ilan-ı harbe karar verilmeden evvel Anadolu’ da Şah’ ın adamları telkinatı yüzünden mezhebi Şiiye salik olanların gizli bir defteri yapılmış ve bunların 40 bininin mütecaviz olduğu anlaşılmıştı. Bu Şiilerin pek çoğu katledildi ve baki kalanları mahbeslara atıldı.” Yine Osmanlıca, Osmanlı tarihini yazan Ali Seydi aynı olayı şöyle anlatıyor: “Anadolu’da zuhur eden ve bittetkik adedinin 40 bin olduğu anlaşılan Şiaların bir harp okulunda İranlılar’a mümaşat ve müzaharat eylememeleri için bunların azılı ve nüfuslu olanlarını idam ve ifna ve bir kısmını hapis ve icla ettirdi.” Ondan sonra Ebul Faruk isminde bir başka tarihçi aynı olayı şöyle anlatıyor: “İran’a hareket etmezden mukaddem Anadolu’ da tedabiri ihtiyatiye ihtiyar olundu. Casuslar vasıtası ile Şia mensubiyetinin defteri tanzim edildi. Defter mucibinde 40 bin nüfusun canlarına bir anda kıyıldı, ne yaşa bakıldı ne başa.” Daha sonra diyor ki: “Şu hareket Hanrizaneyi Tahsin ve tebcil etmek için ulema ve erkân, devlet ile müerrihlerimiz müttefik. Bunların Allah’ın kulları, Peygamberin ümmeti, Kitabullah’ın ğayur salikleri olduklarını unutmuşlardır.”
------------------------------------------------
Şeyh Mahmut REYHANİ'nin, TARİHSİZ BİR MİLLETİN ACIKLI TARİHİ KİTABINDAN alıntıdır.
Olmadı, senin gibi bir arap alevisine yakışmadı. Sen ve ben günümüz müslümanıyız. Yani aynı devrin insanıyız dostum. Ve sen bu kadar iletişim çağındaki makina ve alete rağmen ve şu an benimle aynı platformda karşılıklı yazışıyor olmana rağmen; "Senin dıurumun hakkında ben bir şey söyleyemem, bu benim haddim değil...Senin durumunu ancak Allah (Celle celauhu) bilir" dersen (ki aslında gerçekten tebrik ederim doğru olanı yapıyorsun); madem ki beni, çağının insanının maneviyatına vakıf olmamana rağmen, nasıl olur da 1400 yıl önce ortaya atılan fitnenin doğru olduğuna iman edip de küfrü hak görebiliyorsun ? Ebu Bekir (r.anh) benim bildiğim kadarı ile Hz. Ali (k.v.) efendimizi canını feda edecek kadar severdi. Hakeza; Hz.Ömer (r.anh) Üveys'i ziyarete giderken, yoldaşı Hz. Ali (k.v.) efendimizdi.