Hz.Ali ve gercegi

Volkan75' Alıntı:

Bismillahirrahmanirrahim...



KURTULMUŞ FIRKA HZ. ALİ’YE UYANLARDIR....(Kuran ve Sünnet Işığında)

Genişletmek için tıkla ...

Ehl-i Sünnet, Şia ve Alevî kelimeleri üzerine lügavi olarak kısaca değinmeyi gerekli görüyorum;
“Ehl-i Sünnet”: Sünnet ehli; “Resulullah’ın izinden giden”; “onun sünnetine uyan” manasındadır. Ki o zaman "Size en iyi örnek Allah Resulüdür" ayetinin gereğince Sunniyiz.
“Şia” ise; “Tarafdar” manasındadır ki Hz Ali’nin tarafdarları ve Ehl-i Beyt’i sevenler için kullanılır. Şia sonradan türetilmiş bir kelime değildir. Kur’an’da; Musa’nın Şiası, Firavun’un şiası olduğu belirtilmiştir.

“Müjde, ya Ali! Şüphesiz, sen ve senin şianın yeri cennet olacaktır.”
Ahmed İbn Hanbel, Feza'il es-Sahaba, (Beyrut) 2/655
El-Hatıb el-Bağdadî , Tarih Bağdad, (Beyrut) 12/289
Taberani, Mu'cem el-Kebir, 1/319
Heytami, Mecmua el-Zeva'id, 10/21-22
İbn Hacer el-Heytami, El-Seva'ık el-Muhrika, (Kahire) 11/.247

“İman edip sâlih ameller işleyenlere gelince, halkın en hayırlısı da onlardır.” (Beyyine 7)
Hz. Peygamber (s) Ali’ye yönelerek: “Bu senin için ve senin şian içindir.” demiştir.
Ayrıca dedi ki: “Canımı elinde tutanın adına yemin ederim ki, bu adam (Ali) ve onun şiası hesap gününe kadar kurtuluşun teminatı olacaklardır."
Celâl ed-Din el-Suyuti, Tefsir ed-Durr ul-Mensur, (Kahire) 6/379
İbn Cerir el-Taberi, Tefsir Cami' el-Beyan, (Kahire) 33/146
İbn Esâkir, Tarih Dimeşk, 42/333, 371
İbn Hacer el-Heytami, El-Seva'ık el-Muhrika, (Kahire) 11/246-247

Hadîslerinde İmam Ali (a.s)'nin şîası hakkında tebşir vardır.
O zaman tanımlar dikkatimizi çekmektedir. Lügavi olarak Sunni miyiz? Şia mıyız?
Aslında her ikisiyiz. Şöyle ki; Sunnî Resulullah’ın izinden giden manasındadır ki; biz Sunnî’yiz. Şia ise Ali tarafdarı ve Ehl-i Beyt’i seven manasındadır ki (onları sevmek farzdır) aynı zamanda Şiî’yiz.
“ –î ” edatı mensubiyet belirttiğinden dolayı; (her ne kadar günümüzde başka bir taife bu terimi kendilerine ait kabul etseler de) “Alevî”: “Ali’nin soyundan olan” ve/veya “Ali ile ilgili olan”. Birinci manasında ele alırsak; Alevi’nin Ehl-i Beyt’ten farkı vardır. Ehl-i Beyt; Resulullah’ın (Hz Ali ve Fatıma’dan devam eden) pak soyu için kullanılırken; Alevî hem Ehl-i Beyt’i kapsamakta hem de Hz Ali’nin diğer hanımlarından gelen soyunu içermektedir. İkinci manasında ele alırsak her Müslüman Alevidir. Zira Maide 55’te ve Gadir-i Hum’da Ali’nin her mü’minin mevlası olduğu belirtilmiştir; kendisi Şah-ı Velayet ünvanını almıştır.



“Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm, gayb-aşina nazarıyla görmüş ki: Âl-i Beyti, Âlem-i İslâm içinde bir şecere-i nuraniye hükmüne geçecek. Âlem-i İslâmın bütün tabakatında kemalât-ı insaniye dersinde rehberlik ve mürşidlik vazifesini görecek zâtlar, ekseriyet-i mutlaka ile Âl-i Beytten çıkacak. Teşehhüddeki ümmetin "Âl" hakkındaki duası ki, “Allahumme salli ala seyyidina Muhammedin ve ala âli seyyidina Muhammedin kema salleyte ala İbrahime va ala âl-i İbrahime fil-âlemine inneke hamidun mecîd” dir. Makbul olacağını keşfetmiş, yani nasıl ki millet-i İbrahimiye'de ekseriyet-i mutlaka ile nuranî rehberler Hazret-i İbrahim'in (A.S.) âlinden, neslinden olan enbiya olduğu gibi; ümmet-i Muhammediyede de (A.S.M.) vezaif-i azîme-i İslâmiyette ve ekser turuk ve mesalikinde Enbiya-i Benî-İsrail gibi, Aktab-ı Âl-i Beyt-i Muhammediyeyi (A.S.M.) görmüş. Onun için: “sizden akrabama meveddetten başka bir ücret istemiyorum” (Şura 23) demesiyle emrolunarak, Âl-i Beyte karşı ümmetin meveddetini istemiş. Bu hakikatı te’yid eden diğer rivayetlerde ferman etmiş: "Size iki şey bırakıyorum. Onlara temessük etseniz, necat bulursunuz. Biri: Kitabullah, biri: Âl-i Beytim." Çünki Sünnet-i Seniyyenin menbaı ve muhafızı ve her cihetle iltizam etmesiyle mükellef olan Âl-i Beyttir.
İşte bu sırra binaendir ki; Kitap ve Sünnete ittiba ünvanıyla bu hakikat-ı hadîsiye bildirilmiştir. Demek Âl-i Beytten, vazife-i risaletçe muradı: Sünnet-i Seniyyesidir. Sünnet-i Seniyeye ittibaı terkeden, hakikî Âl-i Beytten olmadığı gibi, Âl-i Beyte hakikî dost da olamaz.” (Üstad Said Nursi, Lem'alar; Dördüncü Lem'a)

“Ehl-i Beyt’im Nuh’un gemisine benzer; ona binen kurtulur, binmeyen boğulur.”
Hakim-Müstedrek 3/343
Kenzul-Ummal; 1/186

“Nasıl ki yıldızlar gökyüzünün emanı ise, Ehl-i Beyt’im de yeryüzünün emanıdır; insanlar onunla yollarını görebilir.”
Camius-Sağir (terc.); 2/58
Hakim-Müstedrek; 3/149
Es-Savaik; 134, 150

“İyi de İslam kalıtımsal mıdır ki Nesl-i Nebi’ye (Resulullah’ın soyuna) temessük etmemiz, onları ısrarla takip etmemiz isteniyor?” gibi muhtemel bir soruya; (Üstad'ın) “Sünnet-i Seniyeye ittibaı terkeden, hakikî Âl-i Beytten olmadığı gibi, Âl-i Beyte hakikî dost da olamaz.” cevabı verilir. Ve biliyoruz ki; Hz Nuh’un öz oğlu kendi sulbünden sayılmamıştır. Zira; Allah (c.c) Hz Nuh’un ailesini kurtarma va’dinde bulunmuştur ama Hz Nuh’un oğlu tufanda boğulmuştur. “Oğlum da ailemdendir” diyen Hz Nuh (a.s)’u, Allahu Teala azarlamış; “O senin ailenden değildir.” buyurmuştur;

“(Nuh) dedi ki: "Gemiye binin! Onun yüzüp gitmesi de, durması da Allah'ın adıyladır. Şüphesiz ki Rabbim çok bağışlayan, pek esirgeyendir." Gemi, dağlar gibi dalgalar arasında onları götürüyordu. Nuh, gemiden uzakta bulunan oğluna: Yavrucuğum! (Sen de) bizimle beraber bin, kâfirlerle beraber olma! diye seslendi. Oğlu: Beni sudan koruyacak bir dağa sığınacağım, dedi. (Nuh): "Bugün Allah'ın emrinden (azabından), merhamet sahibi Allah'tan başka koruyacak kimse yoktur" dedi. Aralarına dalga girdi, böylece o da boğulanlardan oldu. (Nihayet) "Ey yer suyunu yut! Ve ey gök (suyunu) tut!" denildi. Su çekildi; iş bitirildi; (gemi de) Cûdî (dağının) üzerine yerleşti. Ve: "O zalimler topluluğunun canı cehenneme!" denildi. Nuh Rabbine dua edip dedi ki: "Ey Rabbim! Şüphesiz oğlum da ailemdendir. Senin vâdin ise elbette haktır. Sen hakimler hakimisin." Allah buyurdu ki: Ey Nuh! O asla senin ailenden değildir. Çünkü onun yaptığı kötü bir iştir. O halde hakkında bilgin olmayan bir şeyi benden isteme! Ben sana cahillerden olmamanı tavsiye ederim. Nuh dedi ki: Ey Rabbim! Ben senden hakkında bilgim olmayan şeyi istemekten sana sığınırım. Eğer beni bağışlamaz ve esirgemezsen, ben ziyana uğrayanlardan olurum!” (Hud: 41-47)
Dolayısıyla; Resulullah (s.a.v)’ın izinden gitmeyenler ne Ehl-i Beyt olarak ne de Ehl-i Beyt'i seven (şii) olarak kabul edilir.

“Size paha biçilmez iki ağır emanet (Sekaleyn) bırakıyorum; ki bunlara sarıldığınız müddetçe asla dalalete düşmezsiniz. Bunların ikisi de birbirlerinden büyüktürler (azamdır). Bunlardan biri; Gökten yere uzanan bir ip olan Kitabullah (Kur’an-ı Kerim); diğeri ise itretim ve Ehl-i Beytimdir. Bu ikisi (Kur’an ve Ehl-i Beyt) havuz başında bana kavuşuncaya kadar asla birbirinden ayrılmayacaklardır. Bunlar hakkında bana nasıl halef olacağınıza (benden sonra bunlara nasıl muamelede bulunacağınıza) dikkat edin!”
Tirmizi 6/313-316
Müslim; 10/252
Müsned-i Ahmed; 3/14

“..Hem (Resulullah’ın) ümmetini Âl-i Beytin etrafında toplamak arzusunun sırrı şudur ki: Zaman geçtikçe Âl-i Beyt çok tekessür edeceğini izn-i İlahî ile bilmiş ve İslâmiyet za'fa düşeceğini anlamış. O halde gayet kuvvetli ve kesretli bir cemaat-ı mütesanide lâzım ki, Âlem-i İslâmın terakkiyat-ı maneviyesinde medar ve merkez olabilsin. İzn-i İlahî ile düşünmüş ve ümmetini Âl-i Beyti etrafına toplamasını arzu etmiş. Evet Âl-i Beytin efradı ise, itikad ve iman hususunda sairlerden çok ileri olmasa da, yine teslim, iltizam ve tarafgirlikte çok ileridedirler. Çünki İslâmiyete fıtraten, neslen ve cibilliyeten tarafdardırlar. Cibillî tarafdarlık zaîf ve şansız, hattâ haksız da olsa bırakılmaz. Nerede kaldı ki, gayet kuvvetli, gayet hakikatlı, gayet şanlı, bütün silsile-i ecdadı bağlandığı ve şeref kazandığı ve canlarını feda ettikleri bir hakikata tarafdarlık, ne kadar esaslı ve fıtrî olduğunu bilbedahe hisseden bir zât, hiç tarafdarlığı bırakır mı? Ehl-i Beyt, işte bu şiddet-i iltizam ve fıtrî İslâmiyet cihetiyle Din-i İslâm lehinde edna bir emareyi, kuvvetli bir bürhan gibi kabul eder. Çünki fıtrî tarafdardır. Başkası ise, kuvvetli bir bürhan ile sonra iltizam eder.” (Üstad Bediüzzaman Said Nursi; dördüncü lem’a)

Genişletmek için tıkla ...

9- Hz. Ali, Yahudilerin reisine sordu: “Kaç fırkaya ayrıldınız?” Adam dedi ki: “Keza ve keza fırkaya.” Hz. Ali ona: “Yalan söyledin, dedi. Sonra insanlara doğru gelip buyurdu ki: Allah’a ant olsun ki, eğer fetva kürsüsünde oturursam Tevrat ehli arasında Tevrat’ın hükmü ile, İncil ehli arasında İncil ile Kur’ân ehli arasında Kur’ân’la fetva verirdim. Yahudiler yetmişbir fırkaya bölündüler, yetmiş fırkası Cehennem’de bir fırkası da Cennet’tedir –Ki o da Musa’nın Vasi’sine (Yuşa bin Nun) uyanlardır. Hristiyanlar da yetmiş iki fırkaya bölündüler, yetmiş bir fırkası Cehennem’de, bir fırkası da Cennet’tedir – Ki o da İsa’nın vasisi (Şemun)’ne uyanlardır. Bu ümmet de yetmiş üç fırkaya bölünecektir, yetmiş iki fırkası Cehennem’e gidecek, bir fırkası da Cennet’e gidecektir- Ki o da Muhammed’in vasisi (kendi nefsi)’ne uyanlardır. Sonra elini göğsüne vurup şöyle buyurdu: Bu yetmiş üç fırkanın içinde on üç fırka vardır ki, hepsinin bana yakın olduğunu ve beni sevdiklerini iddia ederler, ancak onların biri sadece Cennet’e gidecek, diğerleri de Cehennem’e gidecektir –Ki o da orta tabakadır”

(El-Behrani’nin “Gayet’ül Meram” s.578 / Kitab Selim bin Kays s.214 / El-Meclisi'nin "Bihar'ül Envar" c.8, s.3 / Tıbrisi’nin “el-İhticac” kitabı)

Genişletmek için tıkla ...