Inananlarin gönüllerini darlastiran sikintili haller giderek genisliyor
olabilir. Demek ki, Rabb’imiz (cc) bizi bu yönde ihlas, sabir ve
samimiyet imtihanina tâbi tutarak deniyor. Ancak yine manevi
isaretlerden anlasilan o ki en geç “yedi vakte” kadar devam etmesi
beklenen bu sikintilar sonunda yerini “silm”e, “emniyet”e, “güven”e
ve “huzur”a birakacak. Ârifine maruf olan esrarin derûnundaki
inceliklerden bu satirlar okunabiliyor.
Müslüman her daim ümitvar olup, her seyde, kainatta gördügü
her fiil ve hadisede bogulup kalmayip, o hadisede Zât-i Zülcelal’in
isim ve sifatlarinin tecelliyatini gören kisi oldugu için, zindanda da
olsa,bostanda da olsa gönlü gül gülistan üzere olmasi gerekiyor.
Onun lisaninda ümitsizlige, ye’se asla yer yoktur. Dizginleri zorlayan
sefkati ve tüm mahlukati kusatan endisesi disinda ruhunu daraltacak,
hafakanlara bogacak bir derdi olmamasi gerekiyor.
Erzurumlu Ibrahim Hakki merhumun diliyle, “Hak serleri hayreyler,
Zannetme ki gayreyler,Mevla görelim neyler, Neylerse güzel eyler!”
düsturu üzeredir.
Çünkü o bilir ki, âlemde O’ndan baska güç ve “havl” sahibi yoktur.
Bu yüzden “Lâ havle velâ kuvvete! Illa billahil aliyyil aziym!”
derken gönlü ferah ve fahûrdur. Özellikle bu ahirzaman asrinin
insanlarina verilen iman derslerini ihtiva eden külliyat demetinin
en önemli özelligi, “Marifetullah” dersini de muhatabina hissettirmeden,
bir zevk ve lezzet olarak vermesidir. Bu dersi alan mü’min her bir
zerrenin nasil hem “Bismillah” hem de “Elhamdülillah” dedigini
bizzat gördükten sonra artik hakiki tevhid yolunda atilan saglam
adimlardan sonra onun imanini sarsabilecek bir sey olabilir mi?
“Hakiki imani elde eden adam kainata dahi meydan okuyabilir!”
sözü acaba edebiyat olsun diye mi söylenmistir?
Hos, kainat dedigimiz senfoninin Yaraticisi’nin emri disinda herhangi
bir mü’minin aleyhine geçmesi muhaldir ya, öyle bile olsa kâmil mü’min
bundan dahi etkilenmez, “Hasbünallahü ve nî’mel vekil/ ALLAH (c.c.) en güzel
dost ve vekil”dir der. Bizim de kendi samimiyet ve ihlasimiz ölçüsünde
bu inançta olmamiz/kalmamiz gerekiyor.
Âlemin yanginlari bizi imanimiz noktasinda ye’se
düsürmemeli. “Acaba ne olacagiz? Kötü hallere düsmemek
için nerelere siginmaliyiz?” gibi duygularin zihinleri bulandirdigi
noktada en saglam kale ve siginma yeri olarak Rabb’imizin
Cemal ve Celal’inden baska bir nokta bulamayacagimiz açiktir.
O’nun Celal’i de bizim için siginma kapisidir; çünkü Celâl’i içinde de
Cemal’i bize tebessüm etmektedir. Önce Rabb’imize, sonra onun
emirlerini bize ileten Resul Efendilerimize (sas) vefa borcumuzu
en iyi sekilde ödemeliyiz. Derdimiz Endonezya’dan Fas’a, Burundi’den
Kinsasa’ya kadar ruh kardeslerimizin derdi, sevincimiz ise yine onlarin
sevinci olabilmeli. Bir yerde bir kardesimizin irzi payimal edilmisse,
kendi basimiza gelmis gibi acisini hissedebilmeli, yine bir yerde bir
ahiret yoldasimiza mürüvvet kapisi açilmissa o Ilahi piyango bize
çikmis gibi sevinebilmeli, o nes’eyi ve saadeti ruhumuzun ta
derinliklerinde yasayabilmeliyiz.
Vefa duygusunun geregi, Âlemlerin Rabbi olan Allah’a
“Inandim. Iman ettim!” demenin neticesi bu olmali.
Her namazda kendi ailemiz, ana-babalarimizla birlikte
bir ucu bu dünyada bir ucu öbür dünyada olan ahiret
kardeslerimizin maddi manevi sikintida olanlarini ve
dua bekleyenleri de unutmamaliyiz. Bir mü’minin kardesine
ettigi giyabi hayir duasinin Hak (cc) katinda ne kadar tesirli
oldugunu hatirdan çikarmamaliyiz. Duanin fazlasinin zarari yok.
Ise gelip giderken, alisveris ederken bile zihnin bos kaldigi anlarda
malayani seyler yerine ruhumuza güzel dualari pelesenk edebiliriz.
Olusturulan dua zinciri kainati kusattikça, olur ki bir yerlerde bir
mübaregin duasinin Dergâh-i Ilahi’de makbuliyeti hürmetine
Ars-i Âlâ ihtizaza gelip o kutlu zincire bagli cümle günahkârlari
affediverir. Madem elimizde sadece dua var, o zaman onun
hakkini vermeye çalisalim. Bu dünyanin hay huyu topragin
altini hiç ilgilendirmiyor.
olabilir. Demek ki, Rabb’imiz (cc) bizi bu yönde ihlas, sabir ve
samimiyet imtihanina tâbi tutarak deniyor. Ancak yine manevi
isaretlerden anlasilan o ki en geç “yedi vakte” kadar devam etmesi
beklenen bu sikintilar sonunda yerini “silm”e, “emniyet”e, “güven”e
ve “huzur”a birakacak. Ârifine maruf olan esrarin derûnundaki
inceliklerden bu satirlar okunabiliyor.
Müslüman her daim ümitvar olup, her seyde, kainatta gördügü
her fiil ve hadisede bogulup kalmayip, o hadisede Zât-i Zülcelal’in
isim ve sifatlarinin tecelliyatini gören kisi oldugu için, zindanda da
olsa,bostanda da olsa gönlü gül gülistan üzere olmasi gerekiyor.
Onun lisaninda ümitsizlige, ye’se asla yer yoktur. Dizginleri zorlayan
sefkati ve tüm mahlukati kusatan endisesi disinda ruhunu daraltacak,
hafakanlara bogacak bir derdi olmamasi gerekiyor.
Erzurumlu Ibrahim Hakki merhumun diliyle, “Hak serleri hayreyler,
Zannetme ki gayreyler,Mevla görelim neyler, Neylerse güzel eyler!”
düsturu üzeredir.
Çünkü o bilir ki, âlemde O’ndan baska güç ve “havl” sahibi yoktur.
Bu yüzden “Lâ havle velâ kuvvete! Illa billahil aliyyil aziym!”
derken gönlü ferah ve fahûrdur. Özellikle bu ahirzaman asrinin
insanlarina verilen iman derslerini ihtiva eden külliyat demetinin
en önemli özelligi, “Marifetullah” dersini de muhatabina hissettirmeden,
bir zevk ve lezzet olarak vermesidir. Bu dersi alan mü’min her bir
zerrenin nasil hem “Bismillah” hem de “Elhamdülillah” dedigini
bizzat gördükten sonra artik hakiki tevhid yolunda atilan saglam
adimlardan sonra onun imanini sarsabilecek bir sey olabilir mi?
“Hakiki imani elde eden adam kainata dahi meydan okuyabilir!”
sözü acaba edebiyat olsun diye mi söylenmistir?
Hos, kainat dedigimiz senfoninin Yaraticisi’nin emri disinda herhangi
bir mü’minin aleyhine geçmesi muhaldir ya, öyle bile olsa kâmil mü’min
bundan dahi etkilenmez, “Hasbünallahü ve nî’mel vekil/ ALLAH (c.c.) en güzel
dost ve vekil”dir der. Bizim de kendi samimiyet ve ihlasimiz ölçüsünde
bu inançta olmamiz/kalmamiz gerekiyor.
Âlemin yanginlari bizi imanimiz noktasinda ye’se
düsürmemeli. “Acaba ne olacagiz? Kötü hallere düsmemek
için nerelere siginmaliyiz?” gibi duygularin zihinleri bulandirdigi
noktada en saglam kale ve siginma yeri olarak Rabb’imizin
Cemal ve Celal’inden baska bir nokta bulamayacagimiz açiktir.
O’nun Celal’i de bizim için siginma kapisidir; çünkü Celâl’i içinde de
Cemal’i bize tebessüm etmektedir. Önce Rabb’imize, sonra onun
emirlerini bize ileten Resul Efendilerimize (sas) vefa borcumuzu
en iyi sekilde ödemeliyiz. Derdimiz Endonezya’dan Fas’a, Burundi’den
Kinsasa’ya kadar ruh kardeslerimizin derdi, sevincimiz ise yine onlarin
sevinci olabilmeli. Bir yerde bir kardesimizin irzi payimal edilmisse,
kendi basimiza gelmis gibi acisini hissedebilmeli, yine bir yerde bir
ahiret yoldasimiza mürüvvet kapisi açilmissa o Ilahi piyango bize
çikmis gibi sevinebilmeli, o nes’eyi ve saadeti ruhumuzun ta
derinliklerinde yasayabilmeliyiz.
Vefa duygusunun geregi, Âlemlerin Rabbi olan Allah’a
“Inandim. Iman ettim!” demenin neticesi bu olmali.
Her namazda kendi ailemiz, ana-babalarimizla birlikte
bir ucu bu dünyada bir ucu öbür dünyada olan ahiret
kardeslerimizin maddi manevi sikintida olanlarini ve
dua bekleyenleri de unutmamaliyiz. Bir mü’minin kardesine
ettigi giyabi hayir duasinin Hak (cc) katinda ne kadar tesirli
oldugunu hatirdan çikarmamaliyiz. Duanin fazlasinin zarari yok.
Ise gelip giderken, alisveris ederken bile zihnin bos kaldigi anlarda
malayani seyler yerine ruhumuza güzel dualari pelesenk edebiliriz.
Olusturulan dua zinciri kainati kusattikça, olur ki bir yerlerde bir
mübaregin duasinin Dergâh-i Ilahi’de makbuliyeti hürmetine
Ars-i Âlâ ihtizaza gelip o kutlu zincire bagli cümle günahkârlari
affediverir. Madem elimizde sadece dua var, o zaman onun
hakkini vermeye çalisalim. Bu dünyanin hay huyu topragin
altini hiç ilgilendirmiyor.