Madem ki ölümden açtık lafı, hadi o zaman ölümü konuşalım. Herkes gibi sende öleceksin. Umarım benden sonra olur. Ama benden önce ölürsen, ilk önceleri senden haber alamadığım için merak ederim. Mailler atarım, bir gün sonra sayafana girip mailinin okunmuş olup olmadığına bakarım, forumları ararım, son mesajları tararım, varmı senden bir mesaj diye, oradan geçtiğine dair bir iz ararım.
Bulamam, hiç kimse bu yönde bir bilgi paylaşmamış olur. Herkesi kabuğuna çekilmiş bulurum. Ortak bir arkadaşımız da yok ki o'na sorsam. Son çare simge'yi ararım. Simge bana kim olduğumu sorar ! Sahi ! kimdim ben ? Bir arkadaş, derim kısaca. Lise yıllarından kalma, babandan cadde ortasında karpuzu kendi kafasına yemek için can atan bir arkadaşıydım, derim. Bir ara "hocam" dediğiyim, derim. Ne hocası ? diye sorar simge, meraklı gözlerle. Kısaca; aşk hocası, diyebilirsem; demek isterim. Bana sigara üflerken halindeki rahatlığı ile "öldü, geçen ay" diye cevap verir. O alışmıştır çünkü son bir aydır yaşadığı acıya. Belki de yaşadığı acının katılığından, artık yüreği katılmış olduğu için bu kadar rahat söyler. Öldü ? Niye ? derim ! Simge şaşırır elbette. Niye mi ? İnsan niye ölür ki ? Sahi can; insan niye ölür ? Aslında bunun niye'si, neden'i yada niçin'i yoktur. Nasıl'ı da yoktur. Ölmüştür ! Ne hissederim ? Yumruk yemiş gibi mi, ı-ıh ! Uçurumdan düşüyor hali mi ? ıı-ııh ! Ya ? ne ? Gözlerimin geriye çekildiği, dudağımda yarım kalan gülüşümün donukluğunda; bir soğukluğun vücuduma yerleşmesini hisseder gibi, hissederim kendimi. Ağlayamam. Biraz önce ihtimaller içinde yer alan yumruğun, tam da gelip adem elmasının üstüne oturması gibi. Ne yutkunurum, ne de biraz önce aldığım soluğu geri vermeye gücüm yeter. Simge'nin kapıyı kapatırken son gördüğü; çökmüş omuzları içinde,"sağ tarafta bekliyor olacağım" diye kendi kendine mırıldanan bir adamın sırtı olur...
Ya, sen ?
Bulamam, hiç kimse bu yönde bir bilgi paylaşmamış olur. Herkesi kabuğuna çekilmiş bulurum. Ortak bir arkadaşımız da yok ki o'na sorsam. Son çare simge'yi ararım. Simge bana kim olduğumu sorar ! Sahi ! kimdim ben ? Bir arkadaş, derim kısaca. Lise yıllarından kalma, babandan cadde ortasında karpuzu kendi kafasına yemek için can atan bir arkadaşıydım, derim. Bir ara "hocam" dediğiyim, derim. Ne hocası ? diye sorar simge, meraklı gözlerle. Kısaca; aşk hocası, diyebilirsem; demek isterim. Bana sigara üflerken halindeki rahatlığı ile "öldü, geçen ay" diye cevap verir. O alışmıştır çünkü son bir aydır yaşadığı acıya. Belki de yaşadığı acının katılığından, artık yüreği katılmış olduğu için bu kadar rahat söyler. Öldü ? Niye ? derim ! Simge şaşırır elbette. Niye mi ? İnsan niye ölür ki ? Sahi can; insan niye ölür ? Aslında bunun niye'si, neden'i yada niçin'i yoktur. Nasıl'ı da yoktur. Ölmüştür ! Ne hissederim ? Yumruk yemiş gibi mi, ı-ıh ! Uçurumdan düşüyor hali mi ? ıı-ııh ! Ya ? ne ? Gözlerimin geriye çekildiği, dudağımda yarım kalan gülüşümün donukluğunda; bir soğukluğun vücuduma yerleşmesini hisseder gibi, hissederim kendimi. Ağlayamam. Biraz önce ihtimaller içinde yer alan yumruğun, tam da gelip adem elmasının üstüne oturması gibi. Ne yutkunurum, ne de biraz önce aldığım soluğu geri vermeye gücüm yeter. Simge'nin kapıyı kapatırken son gördüğü; çökmüş omuzları içinde,"sağ tarafta bekliyor olacağım" diye kendi kendine mırıldanan bir adamın sırtı olur...
Ya, sen ?