Başlangıcından itibaren çok hızlı bir gelişim gösteren televizyon ve içeriği, bu günün en tehlikeli insanlık tuzağı halini almıştır. Öyle ki, ona artık “şeytan penceresi” demek te hiçbir beis yoktur.
Yirmi dört saat yayın yapan televizyonlar, haber programlarından, reklamlardan tutun da film ve müzik programlarına kadar, çocuk filmlerine kadar hep yalanın aynası ve avukatlığını yapar. Tek-tük programlardır gerçeği yansıtan ve onlar da zaten talep görmez, seyredilmez, dikkate alınmaz.
Fakat ne hikmetse yediden yetmişe herkes bu yalan aynasının; tahrik, tahrib, taksir, tasallut, tâtil, tecavüz, teferûn, tefessüh, tenfir, tevesvüs, tezellül, taassub ve tahakküm neşrinin müptelalığın da ısrar etmektedir. Bu kadar çok nakısasına rağmen, bu ısrarın en önemli sebebi, insanın şeytana ve nefse meyyâlliğidir.
Televizyon, toplumları istediği biçime sokmak için kapitalizmin kullandığı en sinsi ve en büyük silahlardan birisidir. Bu noktanın yanlış anlaşılmaması için açıklamak gerekir ki, sıkıntı, televizyonun varlığında değil, ona hakim, ona hakim olabilen unsurların zihniyetindedir. Zaten iman ve insaf dairesinde yapılan bir televizyon yayınına, içinde şeytani unsurlar bulunmadığı için maalesef itibar da yok gibidir…
Bilinen ancak dikkate alınmayan bir gerçektir ki, televizyon; toplum nezdinde pireyi deve, karayı ak, çirkini güzel, haklıyı haksız, zalimi mazlum, kirliyi temiz yapabilen ve kabul ettiren ve bir sihir gibi etkileyen çok şedid bir hadisedir.
Bu hadiseye maruz kalmış, esir olmuş, müptela olmuş hiçbir toplumun doğru ve gerçekleri bulamayacağı gün kada aşikardır.
Bu gün yaşanan Dünyada, zulmün ve zilletin en büyük müsebbiblerindendir.
Ve maalesef bu durum da imtihanın bir parçasıdır, yaşanmak zorundadır, yaşanacaktır. En azından neyin, ne olduğunu bilmemiz ümidi ile…
Yirmi dört saat yayın yapan televizyonlar, haber programlarından, reklamlardan tutun da film ve müzik programlarına kadar, çocuk filmlerine kadar hep yalanın aynası ve avukatlığını yapar. Tek-tük programlardır gerçeği yansıtan ve onlar da zaten talep görmez, seyredilmez, dikkate alınmaz.
Fakat ne hikmetse yediden yetmişe herkes bu yalan aynasının; tahrik, tahrib, taksir, tasallut, tâtil, tecavüz, teferûn, tefessüh, tenfir, tevesvüs, tezellül, taassub ve tahakküm neşrinin müptelalığın da ısrar etmektedir. Bu kadar çok nakısasına rağmen, bu ısrarın en önemli sebebi, insanın şeytana ve nefse meyyâlliğidir.
Televizyon, toplumları istediği biçime sokmak için kapitalizmin kullandığı en sinsi ve en büyük silahlardan birisidir. Bu noktanın yanlış anlaşılmaması için açıklamak gerekir ki, sıkıntı, televizyonun varlığında değil, ona hakim, ona hakim olabilen unsurların zihniyetindedir. Zaten iman ve insaf dairesinde yapılan bir televizyon yayınına, içinde şeytani unsurlar bulunmadığı için maalesef itibar da yok gibidir…
Bilinen ancak dikkate alınmayan bir gerçektir ki, televizyon; toplum nezdinde pireyi deve, karayı ak, çirkini güzel, haklıyı haksız, zalimi mazlum, kirliyi temiz yapabilen ve kabul ettiren ve bir sihir gibi etkileyen çok şedid bir hadisedir.
Bu hadiseye maruz kalmış, esir olmuş, müptela olmuş hiçbir toplumun doğru ve gerçekleri bulamayacağı gün kada aşikardır.
Bu gün yaşanan Dünyada, zulmün ve zilletin en büyük müsebbiblerindendir.
Ve maalesef bu durum da imtihanın bir parçasıdır, yaşanmak zorundadır, yaşanacaktır. En azından neyin, ne olduğunu bilmemiz ümidi ile…