ONA KENDİ RUHUMDAN ÜFLEDİM
(Sad.71)
Yıl, 1953 İlk okulumun son senesinin imtihan gününe yakın bir zamanda
komşu köyümün öğretmenine yolda rastladım. Öğretmenimin bize öğrettiği
gibi asker selamı ile misafir öğretmeni selamladım. memnuniyetle karşılık
verdi. Ertesi günü sınava girdiğimde baktım ki selam verdiğim komşu köyümüzün öğretmeni sınavda elinde imtihan soruları ile karşımıza geldi.
Heyecan hat safhada idi. Biraz sonra sınav başladı. Birkaç arkadaşıma
sualler sorarak imtihan ediyor bilene kazandı bilmeyene kaldı diye işaret
koyuyordu. Sıra bana gelince Aslanım sen kalk bakalım deyince benim elim
ayağım titremeye başladı. Ayağa kalktım fakat bildiğim her şeyi unuttum.
O ise sualini hemen sordu. İnsanların yaşamaları için en çok hangi gıdaya
ihtiyaçları var?
Ben soruyu anlamıştım düşünmeye başladım, aklıma su geldi tam su diyeceğim sırada öyle bir derin nefes alıp verdi ki, ben hemen hatırladım
ve Hava dedim. Aferin geçtin dedi ve biz sınıfı geçtik..
Ve ben bu nefes gerçeğini daha küçük yaşta öğrenmiştim.
Daha evvel size bir yazımda, imanlı iken maocularla arkadaşlık yapan imanını kaybedip bana, Elimle tutmadığım gözümle görmediğim bir varlığa inanmam diyen arkadaşı anlatmıştım.
Bende ona? Senin hayatta kalmanı sağlayan içine alıp verdiğin nefesi
gözle görüp elle tutabiliyormusun demiştim de anlamamazlığa gelmişti
kısa süre sonra da motorsıklet kazası geçirerek yüzü param parça olmuştu.
Kardeşler Hepimiz biliyoruz ki biz insanlar h.z. Allahın yeryüzüne üflediği hepimize
tanıdığı nefesinden kuvvet alarak yaşıyoruz.
Fakat her ferdin nefes alma sınırı var. O sınır geldiği zaman ona nefes
alma hakkı bitiyor ve ölüyor.
Rahmetli Annemi geçen ağutosta toprağa vermiştik.
Vefatında yanında idim. Akşam normal nefes alıyordu fakat sabah ezanı
yaklaşmıştı ki nefesi ağırlaştı biraz daha ağırlaştı ve durdu.
Başka bir tabirle şişirilimiş bir balon boşaldı boşaldı ve bitti..
Kendisini gözden gizleyen h.z. Allah c.c. bizleri hayatta tuttuğu kudret enerjisini de gözlerden gizlemiş.
H.Z. Allah c.c. Hakikati idrak edenlerden eylesin Amin...
(Sad.71)
Yıl, 1953 İlk okulumun son senesinin imtihan gününe yakın bir zamanda
komşu köyümün öğretmenine yolda rastladım. Öğretmenimin bize öğrettiği
gibi asker selamı ile misafir öğretmeni selamladım. memnuniyetle karşılık
verdi. Ertesi günü sınava girdiğimde baktım ki selam verdiğim komşu köyümüzün öğretmeni sınavda elinde imtihan soruları ile karşımıza geldi.
Heyecan hat safhada idi. Biraz sonra sınav başladı. Birkaç arkadaşıma
sualler sorarak imtihan ediyor bilene kazandı bilmeyene kaldı diye işaret
koyuyordu. Sıra bana gelince Aslanım sen kalk bakalım deyince benim elim
ayağım titremeye başladı. Ayağa kalktım fakat bildiğim her şeyi unuttum.
O ise sualini hemen sordu. İnsanların yaşamaları için en çok hangi gıdaya
ihtiyaçları var?
Ben soruyu anlamıştım düşünmeye başladım, aklıma su geldi tam su diyeceğim sırada öyle bir derin nefes alıp verdi ki, ben hemen hatırladım
ve Hava dedim. Aferin geçtin dedi ve biz sınıfı geçtik..
Ve ben bu nefes gerçeğini daha küçük yaşta öğrenmiştim.
Daha evvel size bir yazımda, imanlı iken maocularla arkadaşlık yapan imanını kaybedip bana, Elimle tutmadığım gözümle görmediğim bir varlığa inanmam diyen arkadaşı anlatmıştım.
Bende ona? Senin hayatta kalmanı sağlayan içine alıp verdiğin nefesi
gözle görüp elle tutabiliyormusun demiştim de anlamamazlığa gelmişti
kısa süre sonra da motorsıklet kazası geçirerek yüzü param parça olmuştu.
Kardeşler Hepimiz biliyoruz ki biz insanlar h.z. Allahın yeryüzüne üflediği hepimize
tanıdığı nefesinden kuvvet alarak yaşıyoruz.
Fakat her ferdin nefes alma sınırı var. O sınır geldiği zaman ona nefes
alma hakkı bitiyor ve ölüyor.
Rahmetli Annemi geçen ağutosta toprağa vermiştik.
Vefatında yanında idim. Akşam normal nefes alıyordu fakat sabah ezanı
yaklaşmıştı ki nefesi ağırlaştı biraz daha ağırlaştı ve durdu.
Başka bir tabirle şişirilimiş bir balon boşaldı boşaldı ve bitti..
Kendisini gözden gizleyen h.z. Allah c.c. bizleri hayatta tuttuğu kudret enerjisini de gözlerden gizlemiş.
H.Z. Allah c.c. Hakikati idrak edenlerden eylesin Amin...