MÜSLÜMAN OLMANIN AYRICALIĞI
Mahmut Toptaş
İslâm aleminin durumuna bakıp da üzülmemek mümkün değil. Ancak bu durumu İslâm’a mal edenlere de üzülmemek mümkün değil. Kötü durumu İslâm’a mal ederek üzülenlerimizin içinden bir damar onu yine İslâm’a bağlı kılmaktadır. Çünkü dünyada İslâm aleminin durumundan çok daha kötü durumda olan Hıristiyan sayısı, Müslüman sayısından fazladır.
Güney Amerika devletlerinin yürekler acısı durumunu ilgilileri bilirler. Amerika’nın kendi içinde bile Türkiye nüfusundan fazla evsiz insanların sokaklarda yaşadığı, araştırmacılar tarafından ifade edilmekte.
Peki evi, ailesi, işi, aşı olanların durumu ne? Diye sorulduğunda her gün gazete ve televizyonlardan öğreniyoruz ki Amerikalılar, dünyadaki uyuşturucunun yarıdan fazlasını tüketiyorlar. Bizim insanımızın hayal edemediği, hala en uç hayatı yaşayanlarımızın bile hayal ederken yüzü kızardığı pislikleri yapanların sayısı diğerlerinden fazla. Sayıları öylesine fazla ki, siyasiler o ahlaksızlar cemiyetine gidip “Amerika sizinle gurur duyuyor” diyebiliyor. Yüzde elli birinin oylarıyla seçilen Bush, Saddam’ın otuz senede öldürdüğü insan sayısına otuz günde ulaşıverdi. Geri kalan yüzde kırk dokuzluk seçmen ise “Bizim adayımız Vietnam’da daha çok öldürmüştü” diyerek ona oy veriyorlar.
Ya Müslüman İnsan?
Altı milyar insan ona kinle baksa o din’le bakmayı bilir. Her biri ayrı tuzak kursa gönlüne keder gelmez. Üzülmez. Allah’ı dost eden, düşmanın hilelerinden korkmaz. “Kadere iman eden kederden emin olur.”
“Keşke....” demez. Geçmişte yapılan yanlışlardan dolayı hüzne kapılarak içine kapanmaz. Gelecekte yine bu günler için “Keşke...” dememek için gayret gösterir.
“Geçen geçmiştir” ayetini tekrarlar ve günlerini boşa geçirmemeye çalışır. Dünyasını da ahiretini de Cennete dönüştürür.
Gam yükünü, günah yükünü, imansızların maddi-manevi baskılarını “Allah var, keder yok”, “Hasbünallah ve ni’mel vekil” haplarıyla üzerinden atar.
Bir anda milyarlar kazansa gönül grafiğinin ibresi yukarı doğru yükselmez. Milyarlar kaybetse gönül grafiğinin ibresi aşağı doğru düşmez. Her iki halde de düzenli hareket eder. Hadid suresinin 23’üncü ayetine göre hareket eder.
Dünyanın bütün ajanları, mafya babaları, kiralık katilleri, üzerine gelse hepsinin gücünün toplamı Rabbinin kudreti karşısında sinek pisliği kadar yer tutmayacağını bildiğinden, gönlünde boş yer olmadığından korkuya kapılmaz.
Öldürseler ten kafesinden kurtulur. Kafesten kurtulan bülbül gibi sevinir. Yâsin suresinin 27’nci ayetinde haber verilen, linç edilerek şehid edilen yiğidimizin son nefesinde söylediği “Keşke (beni linç den) kavmim, Rabbimin beni afvettiğini ve beni Cennette ikram olunanlardan kıldığını bilseydi” sözünü söyler.
Malına el koysalar “İmtihan sorularımı azalttılar” diye sevinir. Dövseler “Günahlarımı çırparak döküyorlar” diye sevinir.
O, bütün hücreleriyle, benliğiyle Rabbinin rızasına kilitlenir. “Karıncanın gönlünü kazanırsam Süleyman’a (a.s) layık olurum, bir köpeğe su verirsem Ashabı kehfe arkadaş olurum. Bir deveye yem verirsem Salih aleyhisselamla beraber olurum. Bir kediyi okşarsam Ebu Hüreyre (R.A) ile olurum. Bütün insanlara Rabbimin rahmeti olan ayetleri rahmet gibi yağdırır, gönüllerinde iman çiçekleri açtırırsam peygamberime komşu olurum” diye her adımı atışında, her bakışında Rabbine rağbet eder.
Hiçbir zorluk onu yolundan alıkoyamaz. Yolu denize uğrasa Musa gibi geçer.
Yolu hapse uğrasa Yusuf gibi orayı medreseye çevirir. Ateşe atsalar İbrahim’in gülistanına dönüşür. Dünyanın bütün put hanelerini mescide çevirir.
Her bir zorluk için iki kolaylık olduğunu bilir. Olayların zor tarafını kolaya çevirir. Gözünün önüne olumsuzlukları dikmez. Gönlü hep olumlu ve kolaylıklar sergiler.
Ya kâfir? “Ne olacak bunların sonu?” diyelim ve imanın güvenliğine almak için polisin, itfaiye erinin, kendini yakmak üzere olan insana yalvarışı ve yardım edişi gibi bu kendini ahirette Cehenneme atmak, bu dünyayı da Cehenneme çevirmek için çalışan bu kâfirlere yalvaralım. Kol kıran, baş kesen, çocukları ilaçsız bırakan bu zalimlerin bileğini bükelim ve böylece zalime de mazluma da yardım edelim.
Mahmut Toptaş
İslâm aleminin durumuna bakıp da üzülmemek mümkün değil. Ancak bu durumu İslâm’a mal edenlere de üzülmemek mümkün değil. Kötü durumu İslâm’a mal ederek üzülenlerimizin içinden bir damar onu yine İslâm’a bağlı kılmaktadır. Çünkü dünyada İslâm aleminin durumundan çok daha kötü durumda olan Hıristiyan sayısı, Müslüman sayısından fazladır.
Güney Amerika devletlerinin yürekler acısı durumunu ilgilileri bilirler. Amerika’nın kendi içinde bile Türkiye nüfusundan fazla evsiz insanların sokaklarda yaşadığı, araştırmacılar tarafından ifade edilmekte.
Peki evi, ailesi, işi, aşı olanların durumu ne? Diye sorulduğunda her gün gazete ve televizyonlardan öğreniyoruz ki Amerikalılar, dünyadaki uyuşturucunun yarıdan fazlasını tüketiyorlar. Bizim insanımızın hayal edemediği, hala en uç hayatı yaşayanlarımızın bile hayal ederken yüzü kızardığı pislikleri yapanların sayısı diğerlerinden fazla. Sayıları öylesine fazla ki, siyasiler o ahlaksızlar cemiyetine gidip “Amerika sizinle gurur duyuyor” diyebiliyor. Yüzde elli birinin oylarıyla seçilen Bush, Saddam’ın otuz senede öldürdüğü insan sayısına otuz günde ulaşıverdi. Geri kalan yüzde kırk dokuzluk seçmen ise “Bizim adayımız Vietnam’da daha çok öldürmüştü” diyerek ona oy veriyorlar.
Ya Müslüman İnsan?
Altı milyar insan ona kinle baksa o din’le bakmayı bilir. Her biri ayrı tuzak kursa gönlüne keder gelmez. Üzülmez. Allah’ı dost eden, düşmanın hilelerinden korkmaz. “Kadere iman eden kederden emin olur.”
“Keşke....” demez. Geçmişte yapılan yanlışlardan dolayı hüzne kapılarak içine kapanmaz. Gelecekte yine bu günler için “Keşke...” dememek için gayret gösterir.
“Geçen geçmiştir” ayetini tekrarlar ve günlerini boşa geçirmemeye çalışır. Dünyasını da ahiretini de Cennete dönüştürür.
Gam yükünü, günah yükünü, imansızların maddi-manevi baskılarını “Allah var, keder yok”, “Hasbünallah ve ni’mel vekil” haplarıyla üzerinden atar.
Bir anda milyarlar kazansa gönül grafiğinin ibresi yukarı doğru yükselmez. Milyarlar kaybetse gönül grafiğinin ibresi aşağı doğru düşmez. Her iki halde de düzenli hareket eder. Hadid suresinin 23’üncü ayetine göre hareket eder.
Dünyanın bütün ajanları, mafya babaları, kiralık katilleri, üzerine gelse hepsinin gücünün toplamı Rabbinin kudreti karşısında sinek pisliği kadar yer tutmayacağını bildiğinden, gönlünde boş yer olmadığından korkuya kapılmaz.
Öldürseler ten kafesinden kurtulur. Kafesten kurtulan bülbül gibi sevinir. Yâsin suresinin 27’nci ayetinde haber verilen, linç edilerek şehid edilen yiğidimizin son nefesinde söylediği “Keşke (beni linç den) kavmim, Rabbimin beni afvettiğini ve beni Cennette ikram olunanlardan kıldığını bilseydi” sözünü söyler.
Malına el koysalar “İmtihan sorularımı azalttılar” diye sevinir. Dövseler “Günahlarımı çırparak döküyorlar” diye sevinir.
O, bütün hücreleriyle, benliğiyle Rabbinin rızasına kilitlenir. “Karıncanın gönlünü kazanırsam Süleyman’a (a.s) layık olurum, bir köpeğe su verirsem Ashabı kehfe arkadaş olurum. Bir deveye yem verirsem Salih aleyhisselamla beraber olurum. Bir kediyi okşarsam Ebu Hüreyre (R.A) ile olurum. Bütün insanlara Rabbimin rahmeti olan ayetleri rahmet gibi yağdırır, gönüllerinde iman çiçekleri açtırırsam peygamberime komşu olurum” diye her adımı atışında, her bakışında Rabbine rağbet eder.
Hiçbir zorluk onu yolundan alıkoyamaz. Yolu denize uğrasa Musa gibi geçer.
Yolu hapse uğrasa Yusuf gibi orayı medreseye çevirir. Ateşe atsalar İbrahim’in gülistanına dönüşür. Dünyanın bütün put hanelerini mescide çevirir.
Her bir zorluk için iki kolaylık olduğunu bilir. Olayların zor tarafını kolaya çevirir. Gözünün önüne olumsuzlukları dikmez. Gönlü hep olumlu ve kolaylıklar sergiler.
Ya kâfir? “Ne olacak bunların sonu?” diyelim ve imanın güvenliğine almak için polisin, itfaiye erinin, kendini yakmak üzere olan insana yalvarışı ve yardım edişi gibi bu kendini ahirette Cehenneme atmak, bu dünyayı da Cehenneme çevirmek için çalışan bu kâfirlere yalvaralım. Kol kıran, baş kesen, çocukları ilaçsız bırakan bu zalimlerin bileğini bükelim ve böylece zalime de mazluma da yardım edelim.
