"Mevlânâ", otururken bir havuz kenarında,
Geldi "Şems-i Tebrîzî" ve oturdu yanına.
Gördü ki, Mevlânâ'nın yanında kitaplar var.
Onları göstererek, sordu ki: (Nedir onlar?)
Arz etti ki: (Babamın yazdığı kitaplardır.
Hepsi de inci gibi, kıymette bî-bahâdır.)
"Şems" onları isteyip, aldı kendi eline,
Ve kaldırıp hepsini attı suyun içine.
Mevlânâ çok üzülüp dedi: (Eyvâh, pederden,
Kalan kitaplarımın tamâmı gitti elden.)
Lâkin "Şems-i Tebrîzî", elini uzatarak,
Çıkardı herbirini hem de “Kuru” olarak.
"Mevlânâ" görünce hem ondan bu kerâmeti,
Daha da sağlam oldu ona teslîmiyyeti.
Öyle ki, sarsılmaz bir kale gibi oldu tam.
Sohbetine, daha çok “aşk ile” etti devâm.
Evlâdı Sultân Veled, der ki: (Şems-i Tebrîzî,
Ansızın gelip gördü bir gün pederimizi.
Öyle ki, babam onun, dururken huzûrunda,
Yok olmuştu gölgesi, o "Velî"nin nûrunda.
Önce, herkes babama tâbi iken, bu sefer,
Babam "Şems"e uydu ve oldu onda cansiper.
"Şems-i Tebrîzî" ile "Mevlânâ" hazretleri,
Sohbet ediyorlardı geceleri ekserî.
Yine bir gün, gecenin bir mehtaplı ânında,
Sohbet ediyorlarken medresenin damında.
Baktı "Şems-i Tebrîzî" etrâfına azıcık.
Buyurdu: (Hiçbir evde görünmüyor az ışık.
Ölü gibi, gafletle uyuyor bu kimseler.
Keşki kalkıp, Allaha ibâdet eyleseler.
Zîrâ kim, az sıkıntı çeker ise bu günde,
Görmez fazla ızdırap, yârın mahşer gününde.)
O böyle söyleyince, "hazreti Mevlânâ" da,
Ellerini kaldırıp duâ etti o anda.
Dedi: (Şems-i Tebrîzî hürmetine ilâhî!
Uyandır ölü gibi yatan bu ahâlîyi.)
"Mevlânâ" hazretleri edince böyle duâ,
Başladı gök yüzünde bulutlar toplanmaya.
Şimşek çakıp, kuvvetle gök gürledi peşinden.
Uyandı şehir halkı, bu gök gürlemesinden.
Civârdaki evlerden, sesler yükseliyordu.
Herkes korkularından “Allah Allah!” diyordu.
Hazreti Şems buyurdu: (Nasıl şimdi insanlar,
Bu “Yalancı uyku"dan bu sesle uyandılar.
“Hakîkî uyku"dan da uyanmaları için,
Teveccühü gerekir bir velîyyi kâmilin.
Bir “Allah adamı”nın mevcûdiyeti ile,
Gafletten uyanırlar bir şehir halkı böyle.)
Geldi "Şems-i Tebrîzî" ve oturdu yanına.
Gördü ki, Mevlânâ'nın yanında kitaplar var.
Onları göstererek, sordu ki: (Nedir onlar?)
Arz etti ki: (Babamın yazdığı kitaplardır.
Hepsi de inci gibi, kıymette bî-bahâdır.)
"Şems" onları isteyip, aldı kendi eline,
Ve kaldırıp hepsini attı suyun içine.
Mevlânâ çok üzülüp dedi: (Eyvâh, pederden,
Kalan kitaplarımın tamâmı gitti elden.)
Lâkin "Şems-i Tebrîzî", elini uzatarak,
Çıkardı herbirini hem de “Kuru” olarak.
"Mevlânâ" görünce hem ondan bu kerâmeti,
Daha da sağlam oldu ona teslîmiyyeti.
Öyle ki, sarsılmaz bir kale gibi oldu tam.
Sohbetine, daha çok “aşk ile” etti devâm.
Evlâdı Sultân Veled, der ki: (Şems-i Tebrîzî,
Ansızın gelip gördü bir gün pederimizi.
Öyle ki, babam onun, dururken huzûrunda,
Yok olmuştu gölgesi, o "Velî"nin nûrunda.
Önce, herkes babama tâbi iken, bu sefer,
Babam "Şems"e uydu ve oldu onda cansiper.
"Şems-i Tebrîzî" ile "Mevlânâ" hazretleri,
Sohbet ediyorlardı geceleri ekserî.
Yine bir gün, gecenin bir mehtaplı ânında,
Sohbet ediyorlarken medresenin damında.
Baktı "Şems-i Tebrîzî" etrâfına azıcık.
Buyurdu: (Hiçbir evde görünmüyor az ışık.
Ölü gibi, gafletle uyuyor bu kimseler.
Keşki kalkıp, Allaha ibâdet eyleseler.
Zîrâ kim, az sıkıntı çeker ise bu günde,
Görmez fazla ızdırap, yârın mahşer gününde.)
O böyle söyleyince, "hazreti Mevlânâ" da,
Ellerini kaldırıp duâ etti o anda.
Dedi: (Şems-i Tebrîzî hürmetine ilâhî!
Uyandır ölü gibi yatan bu ahâlîyi.)
"Mevlânâ" hazretleri edince böyle duâ,
Başladı gök yüzünde bulutlar toplanmaya.
Şimşek çakıp, kuvvetle gök gürledi peşinden.
Uyandı şehir halkı, bu gök gürlemesinden.
Civârdaki evlerden, sesler yükseliyordu.
Herkes korkularından “Allah Allah!” diyordu.
Hazreti Şems buyurdu: (Nasıl şimdi insanlar,
Bu “Yalancı uyku"dan bu sesle uyandılar.
“Hakîkî uyku"dan da uyanmaları için,
Teveccühü gerekir bir velîyyi kâmilin.
Bir “Allah adamı”nın mevcûdiyeti ile,
Gafletten uyanırlar bir şehir halkı böyle.)