Düşünebiliyormusunuz ki; hiçbir insan kendi isteği ile engelli olsun. Engelli insanlarımızın bazıları doğuştandır, bazıları trafik kazasından, bazıları hastalıktan, bazıları doğum sırasındaki yanlış uygulamalardan ve bunlara benzer değişik nedenlerden dolayı engelli olmuşlardır. Bizler engelli insanlarımızı, sanki engelli olmak onların suçuymuş gibi görüp, onları yok sayıp, ayıplarımızmış gibi onları saklamamalıyız. Yada onların zihinsel engelleri ile dalga geçip aklımız sıra komik durumlara düşürmemeliyiz.
Ne kadarda yanlış olsa bile çocukluğumuzda bizler mahallemizdeki zihinsel engelli bir çocuk yada yetişkinden her zaman korkutulduk. Şimdi ise belki de aynı davranışı bizler yapıyoruz yani çocuklarımızı mahallemizdeki yada sokağımızdaki fiziksel yada zihinsel engeli olan insanlarla korkutuyoruz. Sanki bu zihinsel engelliler bize zarar vereceklermiş gibi onlara karşı savunma mekanizmamız geliştirildi. Onlara zararlı bir canlıymış gibi baktık. Bu insanların eğitilebileceğini ve topluma kazandırılabileceğini hiç düşünmedik. Ama biz sadece zihinsel ve fiziksel engelliler için değil, sağır ve dilsizler için de böyle düşündük ve düşünmekteyiz. Yani tamamen bizim gibi olmayan her insanı yaşamımızın dışına itmemiz öğretildi uzun yıllar bizlere.
Bizlerin, yani engelsiz insanların arasında gezen, dolaşan bir zihinsel engelli insan potansiyel suçlu yada her an çevresindeki insanlara zarar verecek biriymiş gibi görülmektedir. Asıl yanlış olan bu düşünce şeklidir. Bu düşünce şeklinin değişmesi aslında sorunların büyük bir kısmını halledecektir. Belki de onların bizlere verdiği rahatsızlık bizlerin onlara verdiği rahatsızlıktan çok daha büyüktür.
“Delidir ne yapsa yeridir” , ya da “Deliyi neden çıkarıyorsunuz çarşıya” , ”Aman çocuğum uzak dur deliden, sağırdan, dilsizden” . Gibi yaklaşımlar yerine bu insanların topluma kazandırılması için gerekli eğitimin neden şimdiye kadar biz engelsiz geçinenler tarafından verilmediğinin araştırılması gerekmektedir.
Kimileri engellileri topluma kazandırma ve onların da bu toplumun bireyleri olarak yaşam alanlarını oluşturma mücadelesi verirken, kimileride engelli insanlarımızı bir eğlence aracı olarak görmektedir.
Küçük bir engelli çocuğumuz der ki : "Ben engelli bir çocuğum, böyle olmak benim tercihim değil, anne ve babamın da tercihi değil. Hem bunun hiçbir önemi de yok artık. Ne tıp, ne ilaç, ne de ameliyat, çözüm sadece EGITIMDE."
Engelli olmak sorun değildir, asıl sorun Engelli Olan Zihniyettir.
Atila KALDIRIM
Özel Eğitim Öğretmeni
Özel Eğitim Öğretmeni