YANMAK VAKTİ
Hikmet belediyeye ait ekmek fabrikasında çalışan bir işçiydi.İşine çok dikkat eder,vazifesini ihmal etmemeye çalışır,kazancının helal olmasını isterdi.Fabrikayı hemen her akşam en geç o terk ederdi.
Belediyenin ekmeği biraz daha ucuz olduğu için halk çok rağbet ediyordu.Kocaman fırının içini ara sıra temizlemek ihtiyacı hasıl olur,onu da genellikle Hikmet yapardı.
Dini bir bayramın son günüydü.Ertesi gün ekmek çıkarılacaktı.Hikmet,temizlik yapmak için fabrikaya gitti.İçeriye girip dış kapıyı kilitledi.Işıkları yaktı ve fırının kapağını açıp içine girdi.Gerekliği temizliği yaptıktan sonra evine gidecekti.Sabaha karşı dörde doğru gelen işçiler de,gelir gelmez elektrikle çalışan fırının düğmesini açacak,onlar hamuru yoğurup ekmekleri hazır edene kadar da fırın güzelce ısınmış olacaktı.Hikmet temizliğe dalıp gitmişti.Bir taraftan da kendi yakıştırdığı şeyleri mırıldanıyordu.
Tam o saatlerdefırının genç ustalarından Cengiz fabrikaya geldi.Kirlenmiş olan beyaz önlüğünü almak için gelmişti.O akşam yıkattırıp,ertesi gün temiz temiz giymeyi düşünüyordu.
Dış kapıyı açtığında şaşırdı."Hayret,içerdeki elektrikler açık unutulmuş."diye mırıldandı.Gidip önlüğünü aldı.Fırının önünden geçerken açık olan kapağını eliyle şöyle bir itekledi.Çıkarken ışıkları söndürmeyi de ihmal etmedi.
Elektriklerin sönmesi ile Hikmet hemen fırının kapısına koştu.Fakat heyhat kapak üzerine kilitlenmişti.Var gücüyle bağırmaya başladı.Fırının kapağını yumrukladı.Çırpınması fayda vermiyor,sesini kimseye duyurması mümkün olmuyordu.Tüyleri diken diken oldu.Dehşete kapılmıştı.Uzun müddet kendisine gelemedi.Birazcık sakinleşince saatine baktı.Saat 23.05'i gösteriyordu.Yaklaşık beş saati kalmıştı.Bir anda ölümle burun buruna gelmişti.Yanmak onun için bu dünyada başlayacaktı.
Yavaş yavaş ısınacaktı fırın.Evvela terlediğini hissedecek,sonra bunalacak,sıcaklık yavaş yavaş sürekli artacak,artacak;vücudundaki yağlar erimeye başlayacak,etler kızaracak ve daha bütün bunlar olmaya başlamadan belki de o kalpten gidecekti.Belki de çıldıracaktı.Çılgın çılgın gülecekti.Ah!O en güzeliydi.Bir delirebilseydi,düşüncenin kezzap gibi yakıcılığından kurtulacaktı.
Fırından yeni çıkan ekmekleri eline alınca parmaklarında duyduğu yanık acısı aklına geldi.Sadece o kadarı...Yanığın ilk safhası bile değildi ama hemen elinden bırakırdı.Şimdi ekmekler gibi kendisi pişecekti.Birkaç gün önceydi.İşçilerle acıkmışlar,küçük tüpün üstünde yemek pişirmişlerdi.Bir aralık tüpün kızgın demirine değmişti eli.Hemen nasıl da kabarmış,su toplamış sızladıkça sızlamıştı.Sadece iki parmağın acısına dayanamamış,soğuk suyun içine tutmuştu.Ya şimdi?Yanan iki parmak ucu değil bütün vücudu olacaktı.Gözlerinin önünde filmlerde yanan adamlar canlandı.Kendi hali daha da zordu.Bir anda yanmak değildi ki bu...Adım adım,hissede hissede...Terleye çıldıra,dövüne dövüne...
İçerisinin ısındığını hissetti.Kapıyı kapatan her kimse fırını da yakmış mıydı yoksa?...Bu hararet neden böyle sürekli artıyordu.Aman ALLAH'ım beklenen an çabuk gelmişti.Saatine baktı.Saat gecenin biri olmuştu.Nasıl geçmişti ki saat.Zaman su gibi akmıştı.Bir ömür gibi...Ömürleri yanmak vaktini meyve insanlar gibi...Elleriyle dokundu.Yok canım...Korkusundan fırının yanmaya başladığını zannetmişti.Demirler soğuktu işte...Biraz sakinleşti.
Evini düşündü.Hanımı,oğlu merak ediyor olmalıydı.Hanımını niçin azarlamıştı sanki çıkarken?Hayat arkadaşına daha nazik daha hürmetli olmalı değil miydi?Ya çocuğunu...Keşke dövmemiş olsaydı onu.
Onlardan da mesul olduğu için onlarında hesabını verecekti ALLAH'a.Keşke hanımının dediğini yapsa idi.Hanımı ona:
"Haydi birlikte namaza başlayalım."demişti.Hikmet ise:"Biraz daha yaşlanalım."diye cevap vermişti.
Sanki sonrasında bütün bir ömrün hesabını vermeyecek,sadece ihtiyarlığın hesabını verecekti.
Niçin sanki fırına gelirken camiye girmemişti?Müezzin gönlünün derinliklerinden geldiği belli olan sesiyle yatsı namazına davet ALLAH'ın büyüklüğünü,kurtuluşun O'nun yolunda olduğunu haykırmıştı.Hiç değilse ölmeden önce son vakit namazını kılmış olacaktı.Belki Rabbi o son vakit hürmetine affeder,diğerlerinin hesabını sormazdı."Ah ahmak kafam!"diye inledi.Halbuki beş vakit namaz kılan bir insanın hali ne güzeldi.Kıldığı bir vakit muhakkak onun son eda ettiği vakit olacaktı ve Rabbinin huzuruna secdesiz bir alınla çıkmayacaktı.Öyle olmayı ne kadar arzu ederdi.
Ya oğlu...Yedi yaşına girmişti.Bir baba olarak onun yemesine içmesine,üstüne başına dikkat ettiği kadar,kalbine niçin dikkat etmemişti?Daha o yaşta her türlü pisliğin televizyon ekranından üzerine akmasına nasıl müsaade etmişti.Çocuğuna ALLAH'ını Peygamberini niçin sevdirmemişti.
Aklı çocukluğuna gitti.Gençliğine uğradı,tek tek dolaştı o günleri.O günlerden sadece eline pişmanlık veren,utandıran günahlar kalmıştı.En ince teferruatına kadar bütün günahları aklına geldi.Demek bütün bu tespit edilen şeylerin hesabını verecekti.
Aklına bir fikir geldi."Fırının içinde teyemmüm edip namaz kılmak."Toprak yoktu ki...Fakat olsun hiç kılmamaktan iyiydi.Belki,bir ihtimal kabul edilirdi.Ellerini fırının içinde yere vurarak teyemmüm aldı.Namaza durdu.Her şeyin bitip tükendiği noktada başka kime dayanabilirdi ki?
Aslında her namazda öyle hissetmeliydi.Kendisini hayatında ilk defa Rabbi ile konuşuyor hissetti.Alemlerin Rabbine hamd etmeyi.O'na dayanmayı,O'ndan yardım istemeyi,dosdoğru olmayı ilk defa böylesine anlıyordu.Bütün benliği ile secde etti."Eksiksiz,yüce,merhametli olan sensin."dedi.Acizliğini iliklerine kadar duyarak...
Yatsıdan sonra kaza namazları kıldı.Rabbinden gelmişti ve O'na dönüyordu.Ah,dönüşün O'na olduğunu hiç unutmamış olsa idi.Yoruldukça oturup tövbe etti.Estağfurullah çekti.
Nasıl da daracık yerde sıkışıp kalmıştı.Fırında olduğunu hatırladıkça vücudunu ateşler basıyordu.
Cengiz ise evine gidip yatmıştı.Gece bir aralık yatağından sıçrayarak uyandı.Saatine baktı.Saat 3.15 ti.Bir rüya görmüştü.Arkadaşı Hikmet fırının içinde alev alev yanıyor,"Cengiz!"diye bas bas bağırıyordu.Nasıl bir rüyaydı böyle?Birden aklına geldi.Olamaz!Fırının kapağını Hikmet'in üzerine mi kapatmıştı yoksa?Hemen üzerini giyip sokağa fırladı.Hiç durmadan koştu.Gece işçileri henüz gelmemişlerdi.Kapıyı açtı ışıkları yaktı.Hemen kapağı açıp içeriye seslendi:
"Hikmet!"
İçeriden hiç ses gelmiyordu.Birkaç defa daha bağırdı.Hikmet,ağlaya ağlaya namaz kılıyordu.Öyle dalmıştı ki adının söylendiğini duyunca irkildi.Olamazdı,yanlış duyuyor,hayal görüyordu.Fakat yine duydu.Birisi"Hikmet"deyip duruyordu.Hem fırının ışığı da yanmıştı.
Selam verdikten sonra kapağa doğru yürüdü.Karşısında Cengiz'i gördü.Fırından çıktı.Cengiz bir anda hortlak görmüşçesine irkildi.Korkuyla:
-"Kimsin sen?"dedi.
Hikmet'in Cengiz'e sarılmak için uzattığı kolları boş kalmıştı Hikmet hala ağlıyordu.
-"Ne demek sen kimsin?Hikmet'im işte görmüyor musun?Dün akşam temizlemek için girmiştim birisi fırının kapağını üzerime kapattı."dedi
"Olamaz"diyordu Cengiz."Sen Hikmet değilsin."
Hikmet ilk önce Cengiz'in bu hareketine bir mana veremedi.Nasıl olur böyle söyler,nasıl olur da mesai aarkadaşı kendisini tanıyamazdı?Birden aklına bir şimşek çaktı.Hemen aynaya doğru koşup kendine baktı.Hayır,bu yüz,bu saçlar kendisinin olamazdı.Elleri kırışmış solmuş yüzüne ,bembeyaz olmuş saçlarına götürdü.Bir gece de ihtiyarlamıştı.Hıçkırıklarla sarsılıyordu.Bir daha aynaya bakamadı.Kendisinden kendisi korkmuştu.Yanmanın ne demek olduğunu bilseler gecede kim bilir ne kadar insan ihtiyarlayacaktı.Yarın denilecek kadar kısa bir sürece de yanmak ihtimali bu kadar hafife alınabilir miydi?Başı ellerinin arasında kalakaldı.
___________