önce sevgini yesil bahcesini talan ettik. Sonra sevmeyi unuttuk. Ve neyi
sevecegimizi de unuttuk. Sonra
karisikliklar cikti. Ve insanligimizida kaybettik. Muhabbeti, sefkati, hosgoruyu
de kaybettik; sevgiyle birlikte.
Tebessumlerimizi de kaybettik. Gulucuklerimizi yanaklarimiza mihladik. Her sey
sevgiyle, sevmeyi bilmekle,
muhabbetin sihirli iksirini icmekle baslar. Ama bizler birbirimizin eksik
taraflarini arastirdik. Ve muhatabimizin
yuzlerce guzel hasleti varken bir kotu aliskanligini gorduk.
Bizleri birlestiren onlarca esasi unuttuk. Ve bir birimizi affetmeyi unuttuk.
Birbirimizin noksanlarini tamamlamayida unuttuk. Ve sonra hepimizin topraktan
geldigini ve bir gun oraya
gidecegimizi de unuttuk.
Bir birimizi dunya icin yokluk icin sevdik. Ve sonra husumet ile kavga cikarip
bir birimize girdik.
Ve gulmeyide unuttuk. Cunku tevekkulu, cunku kanaaati, cunku sukretmeyi unuttuk.
Mali hakiki sahibine teslim edip agir yuklerden kurtulmadik. Dunyayi yar sectik,
o dunyanin hakiki yar
olmadigini unuttuk..
Gulmeyi unuttuk. Cunku bir birimizi ve dunyamizi yaradanin namina sevmedik.Araya
dunyevi bir menfeat
girince unutup tebessum etmeyi, somurttuk.
Fedakarligi unuttuk ve sonra kaderi tenkite koyulduk.
Istemesini unuttuk. Dua etmeyi unuttuk. Ibadet ile istemeyi unuttuk.
Biraz calismayi biraz sikinti cekmeyi istemedik. Iste bu kadardi butun
fedakarlik. Bu kadar sikinti cekilir mi
dedik. Oysa O'nu razi eden her seyi razi ederdi. Ve O'nun razi olmasi her seyin
onumuzde boyun egmesiydi.
Olumu de unuttuk. Dunyaya yapisip kaldik. Oysa her sey sevdigimiz, hosumuza
giden her sey carpiyordu
kabir tasina paramparca oluyordu O'ndan gayrisi. Bunu da unuttuk.
Saygiyi unuttuk, yardimlasmayi unuttuk. Bir birimizi elestirdik durduk.
Birbirimizi hic dinlemedik. Anlamadik
birbirimizin halinden. Yuzlerce kalp kirip, bir cok dostu eskittik.
Unuttuklarimizdan sadece bir kaciydi bunlar.
Hic dusunduk mu acaba neleri unuttuk?
Neden boyle karmakarisik her sey?
Korkarimki neyi dusunecegimizi de unuttuk.
sevecegimizi de unuttuk. Sonra
karisikliklar cikti. Ve insanligimizida kaybettik. Muhabbeti, sefkati, hosgoruyu
de kaybettik; sevgiyle birlikte.
Tebessumlerimizi de kaybettik. Gulucuklerimizi yanaklarimiza mihladik. Her sey
sevgiyle, sevmeyi bilmekle,
muhabbetin sihirli iksirini icmekle baslar. Ama bizler birbirimizin eksik
taraflarini arastirdik. Ve muhatabimizin
yuzlerce guzel hasleti varken bir kotu aliskanligini gorduk.
Bizleri birlestiren onlarca esasi unuttuk. Ve bir birimizi affetmeyi unuttuk.
Birbirimizin noksanlarini tamamlamayida unuttuk. Ve sonra hepimizin topraktan
geldigini ve bir gun oraya
gidecegimizi de unuttuk.
Bir birimizi dunya icin yokluk icin sevdik. Ve sonra husumet ile kavga cikarip
bir birimize girdik.
Ve gulmeyide unuttuk. Cunku tevekkulu, cunku kanaaati, cunku sukretmeyi unuttuk.
Mali hakiki sahibine teslim edip agir yuklerden kurtulmadik. Dunyayi yar sectik,
o dunyanin hakiki yar
olmadigini unuttuk..
Gulmeyi unuttuk. Cunku bir birimizi ve dunyamizi yaradanin namina sevmedik.Araya
dunyevi bir menfeat
girince unutup tebessum etmeyi, somurttuk.
Fedakarligi unuttuk ve sonra kaderi tenkite koyulduk.
Istemesini unuttuk. Dua etmeyi unuttuk. Ibadet ile istemeyi unuttuk.
Biraz calismayi biraz sikinti cekmeyi istemedik. Iste bu kadardi butun
fedakarlik. Bu kadar sikinti cekilir mi
dedik. Oysa O'nu razi eden her seyi razi ederdi. Ve O'nun razi olmasi her seyin
onumuzde boyun egmesiydi.
Olumu de unuttuk. Dunyaya yapisip kaldik. Oysa her sey sevdigimiz, hosumuza
giden her sey carpiyordu
kabir tasina paramparca oluyordu O'ndan gayrisi. Bunu da unuttuk.
Saygiyi unuttuk, yardimlasmayi unuttuk. Bir birimizi elestirdik durduk.
Birbirimizi hic dinlemedik. Anlamadik
birbirimizin halinden. Yuzlerce kalp kirip, bir cok dostu eskittik.
Unuttuklarimizdan sadece bir kaciydi bunlar.
Hic dusunduk mu acaba neleri unuttuk?
Neden boyle karmakarisik her sey?
Korkarimki neyi dusunecegimizi de unuttuk.
