Ben daha yaşama
Gözlerimi yeni açmıştım
Babamın sekizinci çocuğu olarak
Baharın kokusunu doyasıya alamadan,
Kuşların uçuşunu doyasıya seyredemeden,
Kimyasal silahlarla kapadılar gözlerimi.
Ben, Halepçe'de bir küçücük bebeğim.
Tel örgülerinin acısıyla büyüdüm.
Parçalanmış sınırlar içinde.
Dinmedi hiçbir zaman
Tankların uğultusu.
Babamla birlikte vurulduk,
Ben, daha yedisinde
El- Halil'de bir küçücük çocuğum.
Kendi generalini kendi karargahının,
Tam orta yerinde vurdu, düşman.
Sonrası ateş,
Sonrası duman oldu.
Ve arkasından gelen binlerce mermi.
Küçük bedenim kaldıramadı,
Makinelinin ağır kurşununu.
Ben, Lice'de üç yaşında bir küçücük çocuğum.
Büyük uçaklarla
Büyük bommalarla geldiler.
Ölüm yağıyordu,
Yaşadığım şehre
Annem öldü, babam öldü.
Kolum kırıldı,
Kanadım kırıldı.
Kimsesiz ve yapayalnız.
Grozni'de bir kimsesiz çocuğum, ben.
Kimdiler?
Nereden geliyorlar? Bilemedim.
Annemin kollarına
Korkudan!
Ve de açlıktan!
Sımsıkı sarılmışken
Bir şarapnel parçasıyla
Bir gözünü ve annesini kaybeden
Bağdatlı bir yetim çocuğum, ben.
Ey zalimler!
Suçumuz neydi?
Neden kıydınız bizlere?
Lakin!
Korkunuz eceliniz olacak
Bizler,
Bu büyük acılarımızla
Büyük kıyamların
Küçük tohumları olacağız.
Halepçe'den, Lice'den
Grozni’den, El- Halil'den,
Bağdat'tan, Kabil'den,
Ümmetin her yerinden.
Kıyamın çocukları olarak.
Dalga dalga geleceğiz.
Ölümlerimizden
Büyük dirilişler,
Çıkara çıkara geleceğiz.
Koyu karanlıklar dağılacak,
Ve Güneş,
Tüm aydınlığıyla yeniden doğacak.
Ey yürekleri katran karası zalimler!
Bilin ki,
İşte o gün,
Sizlerin sonu olacak!
Yazan: MEM
Gözlerimi yeni açmıştım
Babamın sekizinci çocuğu olarak
Baharın kokusunu doyasıya alamadan,
Kuşların uçuşunu doyasıya seyredemeden,
Kimyasal silahlarla kapadılar gözlerimi.
Ben, Halepçe'de bir küçücük bebeğim.
Tel örgülerinin acısıyla büyüdüm.
Parçalanmış sınırlar içinde.
Dinmedi hiçbir zaman
Tankların uğultusu.
Babamla birlikte vurulduk,
Ben, daha yedisinde
El- Halil'de bir küçücük çocuğum.
Kendi generalini kendi karargahının,
Tam orta yerinde vurdu, düşman.
Sonrası ateş,
Sonrası duman oldu.
Ve arkasından gelen binlerce mermi.
Küçük bedenim kaldıramadı,
Makinelinin ağır kurşununu.
Ben, Lice'de üç yaşında bir küçücük çocuğum.
Büyük uçaklarla
Büyük bommalarla geldiler.
Ölüm yağıyordu,
Yaşadığım şehre
Annem öldü, babam öldü.
Kolum kırıldı,
Kanadım kırıldı.
Kimsesiz ve yapayalnız.
Grozni'de bir kimsesiz çocuğum, ben.
Kimdiler?
Nereden geliyorlar? Bilemedim.
Annemin kollarına
Korkudan!
Ve de açlıktan!
Sımsıkı sarılmışken
Bir şarapnel parçasıyla
Bir gözünü ve annesini kaybeden
Bağdatlı bir yetim çocuğum, ben.
Ey zalimler!
Suçumuz neydi?
Neden kıydınız bizlere?
Lakin!
Korkunuz eceliniz olacak
Bizler,
Bu büyük acılarımızla
Büyük kıyamların
Küçük tohumları olacağız.
Halepçe'den, Lice'den
Grozni’den, El- Halil'den,
Bağdat'tan, Kabil'den,
Ümmetin her yerinden.
Kıyamın çocukları olarak.
Dalga dalga geleceğiz.
Ölümlerimizden
Büyük dirilişler,
Çıkara çıkara geleceğiz.
Koyu karanlıklar dağılacak,
Ve Güneş,
Tüm aydınlığıyla yeniden doğacak.
Ey yürekleri katran karası zalimler!
Bilin ki,
İşte o gün,
Sizlerin sonu olacak!
Yazan: MEM