Hendek Harbi sırasında,
Sevgili Peygamberimiz de (s.a.v.) bizzat çalışıyor ve
hendeği kazarken şöyle dua ediyordu:
“Gerçek hayat yok hiçbir yerde, Cennettekinden başka.
Ensarla Muhacirine rahim ol Rabbim.”
Sonra müjdelerle aydınlandı her yer...
Vur kazmayı Ferhat gibi içinin dağlarına, Sen de eriş
o müjdece ey yolcu. Yüce davete uyup
kutlu beldeye, kutlu sefere çıkan kardeşlerimizi
dualarımızla uğurluyoruz.
Bizi de duadan
unutmasınlar inşaallah.
ÖYLE anlar vardır ki, âdeta bittim dersiniz. Aczinizin son sözleridir söyledikleriniz.
Bıçak kemiğe dayanmıştır.
Ve işte tam o sırada olmazlar olur,
ilâhî bir inayet birden imdada yetişir.
Sebeplerin tek tek tükendiği bir yerde,
söz onundur artık.
Simurg gibi, küllerinizden o an yeni bir hayat, yeni bir insan doğar.
Kim bilir kaç yüzüncü kez bu böyle olmuştur?
Yine de unuturuz, çareyi hiç olmayacak yerlerde ararız.
Yanlış adreslerden medet umarız.
Halbuki dua ve
’a sığınış en emin çaredir.
Acz ve fakr, en kısa en selâmetli yoldur.
Hedefe çabuk vardırır.
Rabbimize ulaştırır bizi.
Yüce Sevgili’nin huzuruna çıkarız.
Bir damlacık hayat nuru buharlaşmadan kaynağına kavuşur.
Dertler biter mi?
Yine vardır ve hep olacaktır.
Ama ruhun kavuştuğu huzur ve eriştiği hakiki iman sayesinde dağlarvari dalgalar, topuklara çıkar ancak.
İnsanı aşamaz, boğamaz. Tılsım bozulmuştur.
Her devirde, her dönemde insanın hâli budur. İnişler ve çıkışlarla doludur hayatı. Ne onu üzen olaylar azalır, ne de ona ulaşan ilâhî yardımlar kesilir. Bazen şaşkınlık içinde aklımız karışır, seçemez olur doğruları. Hakka yönelmekte gecikiriz bir müddet.
Yönümüzü ve yüzümüzü ondan yana çevirince anlarız ki; hayatı veren ve bu hayatın sahibi olan Rabbimiz bizi yalnız bırakmamıştır. Gözyaşlarıyla beraber dilimizden bir söz dökülür: “Terk etmedi sevdan beni.”
Bu söz, bir dua gibi arşa yükselir.
Darmadağınık bir evde, perişan bir odada temizlik yapmadan ne oturabilir ne de çalışabiliriz. Kalbimizde böyledir, bazen dağılıyor, daralıyor, bin parça oluyor.
Onun için de bir temizlik gerekiyor.
Biçare kalbimizi, o kadar bencil duygular
ve yabancısı olduğu fikirler kaplıyor ki,
bunların esiri olmaktan bunalıyor “ah” “of” edip inliyor.
Ruhumuzun inceldiği anlarda bu feryatları duyarız.
Kalbimizin sesine uyarız.
Çok geç olmadan ince bir temizliğe başlarız.
Kalbimiz ki, o en temiz ve en saf yanımız.
Tövbeyle arınmak ister.
Ağlamakla, bulut olup yağmakla yıkanmak ister, İhtiyacı vardır.
Serapa temizlenip güçlenmek ve beslenmek ister.
Buyur etmek ister; “çün hazır oldu döşek/ Ona bir hakan gerek” der bebekler.
Yüce Rabbin güzel isimlerinin tecellisini kendinde görmek ve göstermek ister.
Bu böyledir… Her sıkıntı feraha açılan bir kapı olabilir.
(c.c.) Fettah’tır; kapılar açar.
En umulmadık bir anda, size de bir kapı açılabilir.
“Dışarıda arama, yollar hep senin içinde.
Dön geriye dön, bir kapı açılır kalbinde.
Ateşli hastalık gibidir günahlar, ruhu yakar.
Tövbeyle arın, şifalar yakın rahmetinde.”
Sevgili Peygamberimiz de (s.a.v.) bizzat çalışıyor ve
hendeği kazarken şöyle dua ediyordu:
“Gerçek hayat yok hiçbir yerde, Cennettekinden başka.
Ensarla Muhacirine rahim ol Rabbim.”
Sonra müjdelerle aydınlandı her yer...
Vur kazmayı Ferhat gibi içinin dağlarına, Sen de eriş
o müjdece ey yolcu. Yüce davete uyup
kutlu beldeye, kutlu sefere çıkan kardeşlerimizi
dualarımızla uğurluyoruz.
Bizi de duadan
unutmasınlar inşaallah.
ÖYLE anlar vardır ki, âdeta bittim dersiniz. Aczinizin son sözleridir söyledikleriniz.
Bıçak kemiğe dayanmıştır.
Ve işte tam o sırada olmazlar olur,
ilâhî bir inayet birden imdada yetişir.
Sebeplerin tek tek tükendiği bir yerde,
söz onundur artık.
Simurg gibi, küllerinizden o an yeni bir hayat, yeni bir insan doğar.
Kim bilir kaç yüzüncü kez bu böyle olmuştur?
Yine de unuturuz, çareyi hiç olmayacak yerlerde ararız.
Yanlış adreslerden medet umarız.
Halbuki dua ve
Acz ve fakr, en kısa en selâmetli yoldur.
Hedefe çabuk vardırır.
Rabbimize ulaştırır bizi.
Yüce Sevgili’nin huzuruna çıkarız.
Bir damlacık hayat nuru buharlaşmadan kaynağına kavuşur.
Dertler biter mi?
Yine vardır ve hep olacaktır.
Ama ruhun kavuştuğu huzur ve eriştiği hakiki iman sayesinde dağlarvari dalgalar, topuklara çıkar ancak.
İnsanı aşamaz, boğamaz. Tılsım bozulmuştur.
Her devirde, her dönemde insanın hâli budur. İnişler ve çıkışlarla doludur hayatı. Ne onu üzen olaylar azalır, ne de ona ulaşan ilâhî yardımlar kesilir. Bazen şaşkınlık içinde aklımız karışır, seçemez olur doğruları. Hakka yönelmekte gecikiriz bir müddet.
Yönümüzü ve yüzümüzü ondan yana çevirince anlarız ki; hayatı veren ve bu hayatın sahibi olan Rabbimiz bizi yalnız bırakmamıştır. Gözyaşlarıyla beraber dilimizden bir söz dökülür: “Terk etmedi sevdan beni.”
Bu söz, bir dua gibi arşa yükselir.
Darmadağınık bir evde, perişan bir odada temizlik yapmadan ne oturabilir ne de çalışabiliriz. Kalbimizde böyledir, bazen dağılıyor, daralıyor, bin parça oluyor.
Onun için de bir temizlik gerekiyor.
Biçare kalbimizi, o kadar bencil duygular
ve yabancısı olduğu fikirler kaplıyor ki,
bunların esiri olmaktan bunalıyor “ah” “of” edip inliyor.
Ruhumuzun inceldiği anlarda bu feryatları duyarız.
Kalbimizin sesine uyarız.
Çok geç olmadan ince bir temizliğe başlarız.
Kalbimiz ki, o en temiz ve en saf yanımız.
Tövbeyle arınmak ister.
Ağlamakla, bulut olup yağmakla yıkanmak ister, İhtiyacı vardır.
Serapa temizlenip güçlenmek ve beslenmek ister.
Buyur etmek ister; “çün hazır oldu döşek/ Ona bir hakan gerek” der bebekler.
Yüce Rabbin güzel isimlerinin tecellisini kendinde görmek ve göstermek ister.
Bu böyledir… Her sıkıntı feraha açılan bir kapı olabilir.
En umulmadık bir anda, size de bir kapı açılabilir.
“Dışarıda arama, yollar hep senin içinde.
Dön geriye dön, bir kapı açılır kalbinde.
Ateşli hastalık gibidir günahlar, ruhu yakar.
Tövbeyle arın, şifalar yakın rahmetinde.”