Insan ahiret yolculuguna her zaman hazir olarak yasamalidir. Annesinin basortusu gibi ici disi temiz bir sekilde oteden gelecek daveti beklemeli. Cunku ne zaman “gel” denilecegi belli degil. Oyle ise her zaman temiz durmali, saf kalmali, akil, mantik, kalb, kafa, duygu ve dusunceleri daima berrak tutmali ve gitmeye hazir durmali... Iyi duygu ve dusunce icinde iken gitmeyi elde etmeli. Mesela ; birisinin icinden kendini begenme hissi gecebilir. Iste tam o esnada “gel” derlerse, o zaman insan Allah’in huzuruna bir firavun gibi dusebilir. Omur boyu ibadet u taat icinde yasamis ; ama sonunda kaybetmis birisi gibi dusebilir.. Evet, hazir olmak lazim.. kendini rutbesiz bir nefer gibi gorerek vazife yapma gayreti icinde hazir olmak lazim. Insan, O olmasa hicbir sey ifade etmeyen bir varlik. Oyleyse iddia niye? Varlik O’ndan, her sey O’ndansa iddia niye? Evet, bir hadis-i serifte ifade edildigi gibi, “Men kerihe likâallah, kerihallahu likâeh -Allah’a kavusmaktan hoslanmayan kimseyle Allah da mulâkî olmayi istemez..
Iste, Allah’a kavusmayi arzulama, olume hazir olma demektir; ahirete, hasre, yeniden dirilmeye kat’i inanma ve ebedi saadeti yakalama azm u gayreti icinde bulunma demektir. Samimi bir kulun hali de budur; o oteyi, sevgililer diyari ve ebedi saadet yurdu bilir.. bilir de tertemiz olarak oraya gidip onlara kavusmak icin bu dunyada da hep saf ve duru bir hayat yasayarak yolculuga hazir, otelere mustak bir tavir sergileyerek bekler.
Bediuzzaman gibi kimselerin varligi, baska insanlari toparlayicidir. Sebepleri izzet-i azametine perde yapan Cenab-i Allah, Bediuzzaman gibi insanlara da bir misyon yuklemistir. Onlarin fikdaninda (yoklugunda) iftiraklar, tereddutler olabilir. Dolayisiyla O’nun gibi bir insanin ahireti istemesi, kendi nefsi adinadir. Burada kalmasi ise, (Efendimiz’in (aleyhissalatu vesselam) miractan nuzulu, tekrar aramiza donmesi gibi) dini adina olur. Bundan dolayi hayatina, sagligina dikkat ceker; yasamak icin degil baskalarini
yasatmak icin dikkat eder. Oksijen insandir o gibileri. Yoksa Allah’a, Peygamber’e, hasr u nesre inanmis insan icin olum rahmettir. Iste buyuk zevatin olumle alakali endise ifade ediyor gibi gorunen sozlerini, vazife ve misyonlariyla irtibatlandirarak boyle yorumlamamiz icap eder. Cunku onlar davalari icin yasarlar. Dosttan, ahbaptan ayrilma yer yer bir hicran seklinde kendisini hissettirebilir. Zayif bir rivayette, son gunlerinde Resul-u Ekrem’in (aleyhissalatu vesselam), ashab-i kiram efendilerimize bakarak duygulandigi anlatiliyor. Dostlardan boylesi bir ayrilik, askere gitme gibidir. Hani anne-baba evlatlarini askere gonderirken aglarlar. Bu da askere gitme gibi muvakkat (gecici) bir ayrilmadir. Sonradan dirilmeye inananlar boyle inanir ; hayati bir askerlik, vefati da bir terhis kabul ederler. Ayrilirken aglayabilirler; fakat bu aglama kavusma sonucludur.
Iste, Allah’a kavusmayi arzulama, olume hazir olma demektir; ahirete, hasre, yeniden dirilmeye kat’i inanma ve ebedi saadeti yakalama azm u gayreti icinde bulunma demektir. Samimi bir kulun hali de budur; o oteyi, sevgililer diyari ve ebedi saadet yurdu bilir.. bilir de tertemiz olarak oraya gidip onlara kavusmak icin bu dunyada da hep saf ve duru bir hayat yasayarak yolculuga hazir, otelere mustak bir tavir sergileyerek bekler.
Bediuzzaman gibi kimselerin varligi, baska insanlari toparlayicidir. Sebepleri izzet-i azametine perde yapan Cenab-i Allah, Bediuzzaman gibi insanlara da bir misyon yuklemistir. Onlarin fikdaninda (yoklugunda) iftiraklar, tereddutler olabilir. Dolayisiyla O’nun gibi bir insanin ahireti istemesi, kendi nefsi adinadir. Burada kalmasi ise, (Efendimiz’in (aleyhissalatu vesselam) miractan nuzulu, tekrar aramiza donmesi gibi) dini adina olur. Bundan dolayi hayatina, sagligina dikkat ceker; yasamak icin degil baskalarini
yasatmak icin dikkat eder. Oksijen insandir o gibileri. Yoksa Allah’a, Peygamber’e, hasr u nesre inanmis insan icin olum rahmettir. Iste buyuk zevatin olumle alakali endise ifade ediyor gibi gorunen sozlerini, vazife ve misyonlariyla irtibatlandirarak boyle yorumlamamiz icap eder. Cunku onlar davalari icin yasarlar. Dosttan, ahbaptan ayrilma yer yer bir hicran seklinde kendisini hissettirebilir. Zayif bir rivayette, son gunlerinde Resul-u Ekrem’in (aleyhissalatu vesselam), ashab-i kiram efendilerimize bakarak duygulandigi anlatiliyor. Dostlardan boylesi bir ayrilik, askere gitme gibidir. Hani anne-baba evlatlarini askere gonderirken aglarlar. Bu da askere gitme gibi muvakkat (gecici) bir ayrilmadir. Sonradan dirilmeye inananlar boyle inanir ; hayati bir askerlik, vefati da bir terhis kabul ederler. Ayrilirken aglayabilirler; fakat bu aglama kavusma sonucludur.