GÖNÜL
Gönülden söz ediyordu herkes. Sohbetlerde, şiirlerde, şarkılarda hep gönül vardı. İnsanlar gönül alıyordu, gönül veriyordu, gönül yapıyordu, gönül yıkıyordu... Gönülden söylüyordu, gönülden istiyordu, gönülden seviyordu... Ve ben bütün bunların ne anlama geldiğini bilmiyordum.
Babama usulcacık yaklaştım.
Dedim: “Baba, gönül nedir?”
Dedim: “Daha... Daha nedir?”
Dedi: “Gönül ilâhî bir cevherdir oğul. Onu insandan al, geriye bir şey kalmaz. İnsanı yücelten sevgi, gönülde konuk olur. Orada büyür. O, bir şairin dediği gibi, sebat arsasının kahramanıdır.”
Dedim: “Ne olur biraz daha anlat.”
Dedi: “Gönül sevginin evidir oğul. O, her türlü sevgiyi bağrına basar. İnsan sevgisini, tabiat sevgisini, anne sevgisini, vatan sevgisini ve bütün sevgilerin aktığı bir deniz olan Allah sevgisini...”
Dedim: “Gönül ne büyükmüş...”
Dedi: “Gönül Allah’ın tahtıdır oğul. Yunus Emre böyle diyor. Dahası, ‘Kim gönül yıkarsa, iki dünyada bedbaht olur.’ diye uyarıyor bizi. Sen sen ol, gönül yıkıcı olma; gönül yapıcı ol. Çünkü dostun evi gönüllerdir.”
Şimdi gönül gözümle de bakıyorum. Zira babamdan gönlün ne olduğunu öğrendim.>
Öğrendiğim bir şey daha var: Gönlün de gözü varmış ve o göz, bilinen gözlerimizin göremediklerini görürmüş.
Gönülden söz ediyordu herkes. Sohbetlerde, şiirlerde, şarkılarda hep gönül vardı. İnsanlar gönül alıyordu, gönül veriyordu, gönül yapıyordu, gönül yıkıyordu... Gönülden söylüyordu, gönülden istiyordu, gönülden seviyordu... Ve ben bütün bunların ne anlama geldiğini bilmiyordum.
Babama usulcacık yaklaştım.
Dedim: “Baba, gönül nedir?”
Dedim: “Daha... Daha nedir?”
Dedi: “Gönül ilâhî bir cevherdir oğul. Onu insandan al, geriye bir şey kalmaz. İnsanı yücelten sevgi, gönülde konuk olur. Orada büyür. O, bir şairin dediği gibi, sebat arsasının kahramanıdır.”
Dedim: “Ne olur biraz daha anlat.”
Dedi: “Gönül sevginin evidir oğul. O, her türlü sevgiyi bağrına basar. İnsan sevgisini, tabiat sevgisini, anne sevgisini, vatan sevgisini ve bütün sevgilerin aktığı bir deniz olan Allah sevgisini...”
Dedim: “Gönül ne büyükmüş...”
Dedi: “Gönül Allah’ın tahtıdır oğul. Yunus Emre böyle diyor. Dahası, ‘Kim gönül yıkarsa, iki dünyada bedbaht olur.’ diye uyarıyor bizi. Sen sen ol, gönül yıkıcı olma; gönül yapıcı ol. Çünkü dostun evi gönüllerdir.”
Şimdi gönül gözümle de bakıyorum. Zira babamdan gönlün ne olduğunu öğrendim.>
Öğrendiğim bir şey daha var: Gönlün de gözü varmış ve o göz, bilinen gözlerimizin göremediklerini görürmüş.