A
Canavarlar beni yer mi anne?
KADRİYE BAYRAKTAR
Benim küçük afacan kızım. Gün boyu afacanlıklarıyla evimizi şenlendirirken geceleri tek başına uyumaktan korkuyor. Dün akşam yine, “Annecim birlikte uyuyalım” diye tutturdu. Ona ne kadar tek başına uyuması gerektiğini anlatsam da bir türlü ikna edemedim. Bana sürekli öcülerin, canavarların kendisini gelip rahatsız ettiğini söyledi. O kadar çok, öcü ile ilgili hikayeler anlattı ki ona bu tür korku ifade eden kelimeler kullanmasını yasaklamak zorunda kaldım; ama sorunu çözemedim. Kızımı bu korkudan kurtarmak için düşündüm taşındım. Bir ara beş yaşındaki günlerime yolculuk yaptım. Neşeli olduğum günleri, çocukluk korkularımı hatırladım. Bir çocuk hassasiyetiyle kızımla konuşmaya çalıştım. Birlikte odasına gittik. Pijamalarını giydi ve elbiselerini katlayıp dolabına koyduk. Sonra yatağına “cup” diye atladı. Benden kendisine masal anlatmamı istedi; ‘Ama içinde öcüler olmasın’ dedi. Ben de ona bir masal anlattım. Öcüler de vardı; ama kızım onlarla arkadaş olmayı başardı. Nasıl mı?
Başrol oyuncumuz bir canavardı. Birlikte onu ziyarete gittik. Konuştuk hatta şakalaştık. Sonunda kızım masal içinde canavarla, öcülerle arkadaş oldu. Masalın bir kısmına kendisi de eşlik etti. Canavara ne yemek istediğini sordu. O da cips ve bisküviyi çok sevdiğini söyledi. Kızım; “Ama ben sizin insanları yemekten daha çok hoşlandığınızı düşünüyordum.” dedi. Canavar: “Ben öyle bir canavar değilim. Sen benim insanları yemeyi sevdiğimi düşünüyorsun. Onun için beni öyle görüyorsun. Beni gözünde büyütüyorsun. Üstelik canavar ismini sen koydun. Daha bana ismimi bile sormadın. Oysa ben insan yemekten çok cips yemeyi severim. Ne dersin cips alınca bana da verir misin?” Kızım, “Tabii ki veririm” dedi. Böylece yarın akşam için sözleştikten sonra canavarıyla vedalaştı. Sonra da mışıl mışıl bir uykuya daldı. O günden sonra kızım artık canavar diye bir varlıktan korkmamaya başladı.
Bu canavar korkusu küçük kızımın kalbine nereden nasıl düştü dersiniz. Ah biz anneler bazen bilmeden büyük hatalar yapabiliyoruz. Kızım, biraz yaramaz ve hareketli bir çocuk. Yaramazlık yaptığı zamanlar ona “canavar seni yer” gibi sözler söylemiştim. Sonunda bu sözlerim küçük kızımın beyninde öyle yer etti ki uykuları kabusa dönüştü. Şimdi ise bu hatamın farkına vardım ve daha tutarlı davranışlar sergilemeye karar verdim. Atalarımız, “Zararın neresinden dönerseniz kardır” diye boşuna dememişler. Bana sorarsanız çocuğunuzun korkularını, negatif duygularını hemen reddetmeyin. Ciddiye alıp onları yenmesine ve kendi çözümünü bulmasına ortam hazırlayın. Şimdiden kolay gelsin…
Sayı: 229
Bölüm: Çocuğum
Ailem dergisi
KADRİYE BAYRAKTAR
Benim küçük afacan kızım. Gün boyu afacanlıklarıyla evimizi şenlendirirken geceleri tek başına uyumaktan korkuyor. Dün akşam yine, “Annecim birlikte uyuyalım” diye tutturdu. Ona ne kadar tek başına uyuması gerektiğini anlatsam da bir türlü ikna edemedim. Bana sürekli öcülerin, canavarların kendisini gelip rahatsız ettiğini söyledi. O kadar çok, öcü ile ilgili hikayeler anlattı ki ona bu tür korku ifade eden kelimeler kullanmasını yasaklamak zorunda kaldım; ama sorunu çözemedim. Kızımı bu korkudan kurtarmak için düşündüm taşındım. Bir ara beş yaşındaki günlerime yolculuk yaptım. Neşeli olduğum günleri, çocukluk korkularımı hatırladım. Bir çocuk hassasiyetiyle kızımla konuşmaya çalıştım. Birlikte odasına gittik. Pijamalarını giydi ve elbiselerini katlayıp dolabına koyduk. Sonra yatağına “cup” diye atladı. Benden kendisine masal anlatmamı istedi; ‘Ama içinde öcüler olmasın’ dedi. Ben de ona bir masal anlattım. Öcüler de vardı; ama kızım onlarla arkadaş olmayı başardı. Nasıl mı?
Başrol oyuncumuz bir canavardı. Birlikte onu ziyarete gittik. Konuştuk hatta şakalaştık. Sonunda kızım masal içinde canavarla, öcülerle arkadaş oldu. Masalın bir kısmına kendisi de eşlik etti. Canavara ne yemek istediğini sordu. O da cips ve bisküviyi çok sevdiğini söyledi. Kızım; “Ama ben sizin insanları yemekten daha çok hoşlandığınızı düşünüyordum.” dedi. Canavar: “Ben öyle bir canavar değilim. Sen benim insanları yemeyi sevdiğimi düşünüyorsun. Onun için beni öyle görüyorsun. Beni gözünde büyütüyorsun. Üstelik canavar ismini sen koydun. Daha bana ismimi bile sormadın. Oysa ben insan yemekten çok cips yemeyi severim. Ne dersin cips alınca bana da verir misin?” Kızım, “Tabii ki veririm” dedi. Böylece yarın akşam için sözleştikten sonra canavarıyla vedalaştı. Sonra da mışıl mışıl bir uykuya daldı. O günden sonra kızım artık canavar diye bir varlıktan korkmamaya başladı.
Bu canavar korkusu küçük kızımın kalbine nereden nasıl düştü dersiniz. Ah biz anneler bazen bilmeden büyük hatalar yapabiliyoruz. Kızım, biraz yaramaz ve hareketli bir çocuk. Yaramazlık yaptığı zamanlar ona “canavar seni yer” gibi sözler söylemiştim. Sonunda bu sözlerim küçük kızımın beyninde öyle yer etti ki uykuları kabusa dönüştü. Şimdi ise bu hatamın farkına vardım ve daha tutarlı davranışlar sergilemeye karar verdim. Atalarımız, “Zararın neresinden dönerseniz kardır” diye boşuna dememişler. Bana sorarsanız çocuğunuzun korkularını, negatif duygularını hemen reddetmeyin. Ciddiye alıp onları yenmesine ve kendi çözümünü bulmasına ortam hazırlayın. Şimdiden kolay gelsin…
Sayı: 229
Bölüm: Çocuğum
Ailem dergisi