İnsanoğlu, çoğu kere içinde bulunduğu nimetlerin farkına varmaz Bilhassa elde çokça mevcut olan nimetler hususunda zaman zaman vurdumduymaz hâle düşer Onları hoyratça kullanır Hattâ sorumsuzca israf eder Mahşerdeki hesabını zorlaştıracak davranışlar sergiler Oysa onların, bize verilen bütün nimetlerin her biri o kadar değerlidir ki Meselâ bir kuru ekmeğe kimse dönüp bakmaz fakat bir de ona ihtiyacı olanlara sorun Aslında o ekmeği rahat bulanlar da ona muhtaç, ancak bu ihtiyaçlarını giderirken zorluk çekmedikleri için değerini fark etmiyorlar Lâkin Allah üzerimizdeki sayısız nimetleri fark etmemizi ve daima O’na şükür hâlinde olmamızı emrediyor
Bu ilâhî emri yerine getirebilmek için her nimetin öncelikle değerini ve hesabını idrak etmemiz şart Bu gerçeği bana her zaman hatırlatan yaşadığım bir hâdise var Onu hiç unutmam:
Bir akşam vaktiydi Annem dışarıdan eve gelmişti Bir yandan mantosunu çıkarıyordu, bir yandan da için için ağlıyordu Sordum:
“–Niye ağlıyorsun anne?”
Ağlamaya devam ederek:
“–Kardeşingilden geliyorum” dedi
Tekrar sordumDaha fazla ağlamaya başladı Sonra hıçkırıklara boğulduİyice merak ettimAcaba başına bir şey mi gelmiştiSoruyor, cevap alamıyordumBir müddet sonra yüzünü-gözünü silip anlatmaya başladı:
“–Nasıl ağlamayayım oğlum! Gelirken yol kenarındaki çöpte hiç yenmeden atılmış bir ekmek gördümİçim acıdıHemen onu oradan çıkardımBelki bir kuş filân yer diye bahçeye ufaladımBu sebeple ağlıyorum
Ben yine bir şey anlayamadımBu sebepten bu kadar çok ağlamaya o an için bir mânâ veremedimDedim ki:
“–Anne, hiç bunun için bu kadar ağlanır mı?”
Annem bana acı acı baktıHayıflanarak:
“–O ekmeği atan gibi sen de bilmiyorsun, oğlum!” dedi
Derin bir iç çekerek sözlerine devam etti:
“–Yaşayan bilirBir lokma ekmeğin değerini, onun yokluğunu çeken anlar
Biz bu yokluğu yaşadık, gördük oğlumAntep Harbi’nde ben 14 yaşında bir kızdımEvimizde hiç yiyecek yoktuO yokluk içinde geçinmeye çalışırdık
Amcam da harpteydi
Ona günde bir ekmek veriyorlardı
O da ekmeğin hepsini yemiyor, bizim durumumuzu bildiği için çantasına koyup eve getiriyordu
Hava karardıktan sonra eve gelirdi
Biz 24 saat hep o vakti beklerdikAmcamın getirdiği yarım ekmek gelince kapışarak yerdi
Mevsimlerden sonbahardıBir gün baktım ki annem asma yaprağı sıyırıyorduSonra ağzına atıp çiğniyor, ardından da bırakıyorduMerakla sordum:
«–Anne ne yapıyorsun?»
Titrek sesiyle dedi ki:
«–Yok bir şey kızım
Israr ettimMecbur açıkladı:
«–Karnımı kandırmaya çalışıyorumÇok acıktım
«–Anne, akşam sen bizimle ekmek yemedin mi?» dedim
Gerçeği söylemek zorunda kalmanın mahcubiyetiyle kekeledi:
«–Hayır kızım, ben akşam amcanın getirdiği yarım ekmeği size dağıttım, kendim yemedim
Annem, annesinin bu hâtırasını naklettikten sonra yine ağlamaklı olduDerin bir iç çekerek:
“–Şimdi böyle bir hayat içinde yaşamış bir kimse olarak çöpte hiç el sürülmemiş bir ekmek görüp de nasıl ağlamayayım? Sen benim yaşadıklarımı yaşasan, ağlamaz mıydın?” dedi
Bu sözler rûhuma işlediMeğer annem çöpte ağlayan bir ekmek sebebiyle demek ne kadar haklı bir sebeple ağlıyormuş
Ben ekmeğin olmadığı zamanı görmedim ama anamın gözlerinin nasıl dolduğunu gördüm
Bana çok hizmet eden, özü doğru, sözü doğru fedakâr, cefakâr, vefakâr anamın o günkü hıçkıra hıçkıra, hüngür hüngür ağlaması hayatım boyunca gözümün önüne geliyorNe vakit zamane gençlerinin; «Ekmeğin içini ben yemem deyip de onu atması, hattâ kaşığını ve çatalını silip de çöpe fırlatması gibi acı davranışlarına rastlasam veya buna benzer hâllerini duysam, içim ürperir
Annemin yaşlı gözleri gelir hatırıma
Ben de için için ağlamaya başlarım
Alıntı