Ey Yürek Sancım,
Bu nidalar, seslenişler sanadır. Sen ki ölü kalplere can taşıyan.Duyar mısın beni?
Duyar mısın çığlıklarımı, feryadlarımı, haykırışlarımı, hıçkırıklarımı, ağlamalarımı?...
Ağlarım, ağlatamam
Hissederim, söyleyemem
Dili yok kalbimin
Bundan çok bîzârım ey Yürek Sancım!
Bize fedakârlığı, cömertliği öğreten Sen, içimize sevgi tohumlarını atan Sen, başkaları için yaşamanın ne olduğunu gösteren Sen…
Peki o gül bahçesindeki güllerinden bir gül olabildim mi ey Yürek Sancım?
Ağlıyorum; çünkü, biliyorum ki olamadım, “Kalk ey yiğit uykudan, kalk ki bağrımda nalân!” derdin. Ağlıyorum, çünkü kalkamadım…
Sen ki gözyaşlarınla suladın güllerini, bahçende açan her gülü, her çiçeği sevdin, okşadın. Ey Yürek Sancım, ben sana layık olamadım. Derdim büyük ki dermanım nerede?
“Ey kardeşlerim, dikkat ediniz! Vazifemiz kudsiyedir, hizmetimiz ulvidir. Her bir saatimiz ibadet hükmüne geçecek kıymettedir. Biliniz ki elinizden kaçmasın.”
Yürek Sancım, görüyor musun elimden kaçıyor zaman, an be an! Tutamıyorum, beni bırakıp gidiyor. Bari sen tut elimden, sen tut ve kaldır beni, kaldır da küheylanlar gibi koşayım, kaldır ki üveyikler gibi uçayım, bu uğurda ruhumu Rahmana adayayım…
Yürek Sancım, hani bir seslenişin vardı ya:
“Yiğidim hele anlatıver olup biteni...” ah bir anlatabilsem, ah bir içimi dökebilsem. “Sen dertli vatan dertli oturup ağlayalım” deyişin kulağımda.
Ah bir anlatabilsem Yürek Sancım..!
Ama anlatmaya yüzüm yok, benim derdim nedir ki seninkinin yanında. Yüzüm yok anlatmaya. Ya: “Bununla mı geldin!?” dersen bana… Yürek Sancım, ben sana layık olamadım…
Hani bir gece rüyama girmiştin ve bana: “Dayan, sabret, bunlar da geçecek elbet” demiştin ya, işte Yürek Sancım dayanıyorum her şeye rağmen...
O’nun (celle celâluhu) adını duyurma adına Güllerin Efendisi’ni (sallallahu aleyhi ve sellem) tanıtma adına dayanıyorum; elbet bir gün… Evet, elbet bir gün bu zincirleri kırıp koşacağım, elbet bir gün dağları delip aşacağım, elbet bir gün o okyanusları da aşacağım, Hakk’ın izni ve inayetiyle...
Bu dava için denizi gösterip dal deseler, dalmazsam namerdim...
Dağ gösterip aş deseler, aşmazsam namerdim...
Yangınlar gösterip yan deseler, yanmazsam namerdim...
Çünkü ben, yaşatmak için yaşamayı, başkaları için nefes almayı senden öğrendim.
Ey gözlerinden hayat akan; ağla ağla ki gözyaşların can suyudur ölü kalplere...
Yürek Sancım, bu seslenişim sana.
Biliyorum ki duymasan bile beni, hissedersin anlatmak istediğimi...
Alıntı
Bu nidalar, seslenişler sanadır. Sen ki ölü kalplere can taşıyan.Duyar mısın beni?
Duyar mısın çığlıklarımı, feryadlarımı, haykırışlarımı, hıçkırıklarımı, ağlamalarımı?...
Ağlarım, ağlatamam
Hissederim, söyleyemem
Dili yok kalbimin
Bundan çok bîzârım ey Yürek Sancım!
Bize fedakârlığı, cömertliği öğreten Sen, içimize sevgi tohumlarını atan Sen, başkaları için yaşamanın ne olduğunu gösteren Sen…
Peki o gül bahçesindeki güllerinden bir gül olabildim mi ey Yürek Sancım?
Ağlıyorum; çünkü, biliyorum ki olamadım, “Kalk ey yiğit uykudan, kalk ki bağrımda nalân!” derdin. Ağlıyorum, çünkü kalkamadım…
Sen ki gözyaşlarınla suladın güllerini, bahçende açan her gülü, her çiçeği sevdin, okşadın. Ey Yürek Sancım, ben sana layık olamadım. Derdim büyük ki dermanım nerede?
“Ey kardeşlerim, dikkat ediniz! Vazifemiz kudsiyedir, hizmetimiz ulvidir. Her bir saatimiz ibadet hükmüne geçecek kıymettedir. Biliniz ki elinizden kaçmasın.”
Yürek Sancım, görüyor musun elimden kaçıyor zaman, an be an! Tutamıyorum, beni bırakıp gidiyor. Bari sen tut elimden, sen tut ve kaldır beni, kaldır da küheylanlar gibi koşayım, kaldır ki üveyikler gibi uçayım, bu uğurda ruhumu Rahmana adayayım…
Yürek Sancım, hani bir seslenişin vardı ya:
“Yiğidim hele anlatıver olup biteni...” ah bir anlatabilsem, ah bir içimi dökebilsem. “Sen dertli vatan dertli oturup ağlayalım” deyişin kulağımda.
Ah bir anlatabilsem Yürek Sancım..!
Ama anlatmaya yüzüm yok, benim derdim nedir ki seninkinin yanında. Yüzüm yok anlatmaya. Ya: “Bununla mı geldin!?” dersen bana… Yürek Sancım, ben sana layık olamadım…
Hani bir gece rüyama girmiştin ve bana: “Dayan, sabret, bunlar da geçecek elbet” demiştin ya, işte Yürek Sancım dayanıyorum her şeye rağmen...
O’nun (celle celâluhu) adını duyurma adına Güllerin Efendisi’ni (sallallahu aleyhi ve sellem) tanıtma adına dayanıyorum; elbet bir gün… Evet, elbet bir gün bu zincirleri kırıp koşacağım, elbet bir gün dağları delip aşacağım, elbet bir gün o okyanusları da aşacağım, Hakk’ın izni ve inayetiyle...
Bu dava için denizi gösterip dal deseler, dalmazsam namerdim...
Dağ gösterip aş deseler, aşmazsam namerdim...
Yangınlar gösterip yan deseler, yanmazsam namerdim...
Çünkü ben, yaşatmak için yaşamayı, başkaları için nefes almayı senden öğrendim.
Ey gözlerinden hayat akan; ağla ağla ki gözyaşların can suyudur ölü kalplere...
Yürek Sancım, bu seslenişim sana.
Biliyorum ki duymasan bile beni, hissedersin anlatmak istediğimi...
Alıntı