Önce çok istersin hayalini kurarsın ulaşamayacağını sanır ağlarsın üzülürsün gidenlerin ardından gözyaşı dökersin..
Tam "Herşey bitti, burada kaldım!" derken Mevla öyle bir imkan verir ki sende şaşırırsın...
Birde bakmışsın cdlerden baktığın o Mücahidlerin arasında elinle pilav yemektesin...
Kurşun sesleri ilkin ürkütür ürperti verir... Silah sesleri... tekbirlere karıştığında... Ürperti degişik bir hal alır... Korku kalmaz...
Sadece ileriye dogru gitmek için heyecan artar...
Silahına aşık olursun...
Namlusunu koklarsın barut kokusu hoşuna gider...
Üstündeki techizata bakar ve "Benden önce hangi şehide aitti?" diye düşünürsün...
Sabah alacakaranlığında bastığın çimenlerden yayılan koku hep burnunda tüter... O kokuyu Türkiye'de evinde iken duyduüunda aklına cephe gelir düşünceye dalarsın...
Konuştuğun sohbet ettiğin arkadaşın yanında düşer kanlar içinde kalır...
Önce ürperirsin... Sonrada sekinet iner üstüne... Korku kalmaz... Çünkü ALLAH cc öyle buyurmuştur... Mücahidlerin kalbinden korkuyu alır... Ölüm sevimli gelmeye başlar...
Huriler gilmanlar gelir aklına... Cennet gelir...
En önemlisi de birkaç gün önce şehid düsen kardeşin gelir aklına "Onunla nasıl buluşacağım?" dersin... Hayal kurarsın...
Yemekten sonra namaz kılarsın topluca... Gözlerini kaparsın... Namazın sonunda bakarsın ki gözlerin yaşarmış...
Sonra herkes çekilir kendi köşesine... Sessizleşir heryer herkes hayal kurmaya başlamıştır... Hapiste olanların hergün genel af hayal etmesi gibi...
Oradakilerde de konuşmalar hep ameliyeler üstüne geçer... Ameliye ne zaman? Bu soru eksik olmaz... Yarın ameliye var hazır olun denildiğinde... Hasta olanlar bile dik yürümeye çalışır...
Yaralılar "İyileştim!" der... Yüzler güler...
Dünyanın başka hiç bir yerinde kurşunun önüne atlamaya meraklı böyle bir insan topluluğu bulamazsın