Islam'dan Kopan Kavramlar: Tövbe Ve Mağfiret-1

Konumuz; 28 basamaklık bir İslâm merdiveninin başlangıç safhaları ile ilgili olan bir konu: Tövbe ve mağfiret.

1. basamakta insanlar olayları yaşar. Allahû Tealâ diyor ki:



2/BAKARA-216: Kutibe aleykumul kitâlu ve huve kurhun lekum, ve asâ en tekrehû şey’en ve huve hayrun lekum, ve asâ en tuhıbbû şey’en ve huve şerrun lekum vallâhu ya’lemu ve entum lâ ta’lemûn(ta’lemûne).

Savaş, o sizin için kerih olsa da (hoşunuza gitmese de) üzerinize farz kılındı. Ve hoşlanmayacağınız bir şey olur ki, o, sizin için bir hayırdır. Ve seveceğiniz bir şey olur ki, o, sizin için bir şerrdir. Ve (bütün bunları) Allah bilir, siz bilmezsiniz.



Allahû Tealâ: “Savaş beğenseniz de beğenmeseniz de üzerinize yazıldı. Öyle olaylar vardır ki siz onları sevmezsiniz ama onlar sizin için hayırdır. Öyle olaylar vardır ki siz onlardan hoşlanırsınız ama sizin için şerrdir. Siz bilmezsiniz, Rabbiniz bilir.” diyor. Bu basamakta bütün insanlar vardır. Bir insan 3. basamağa ulaşmadıkça, 1. ve 2. basamaklarda kalan herkes için gidilecek yer cehennemdir.

2. basamağa bakıyoruz. 2. basamak Allahû Tealâ’nın seçim basamağıdır. Burada insanların %90’dan fazlası seçilir. Bir başka ifade ile Allah’a ulaşmayı dilemeyip de başka insanların da Allah’a ulaşmayı dilemelerini engelleyenler, sadece onlar seçilmezler. Onlar kalplerinde zeyg olanlardır, kalplerinde maraz olanlardır, kalpleri kararan ve sertleşenlerdir. Bu insanlar kötü niyetlidirler. Başkalarına da kendilerine de zulmederler.

Önemli olan, bir kişinin Allah’a ulaşmayı dilemesidir. Dilerse, bu iki basamağı da aşmış olur. Herkesin bulunabileceği bu iki basamaktan bir öteye, 3. basamağa, Allah’a ulaşmayı dileyenlerin basamağına geçer. Başlangıçtaki iki basamakta herkes bulunabilir ama bu basamaktan öteye geçemeyen herkesin gideceği yer cehennemdir. Öyleyse tövbe de mağfiret de kurtuluşun kademeleridir.

Bir insan Allah’a ulaşmayı dilerse ne olur? Dilediği anda Allahû Tealâ işitir ve bilir. Allahû Tealâ Bakara Suresinin 256. âyet-i kerimesinde vallâhu semîun alîm(alîmun) buyuruyor:



2/BAKARA-256: Lâ ikrâhe fîd dîni kad tebeyyener ruşdu minel gayy(gayyi), fe men yekfur bit tâgûti ve yu’min billâhi fe kadistemseke bil urvetil vuskâ, lenfisâme lehâ, vallâhu semîun alîm(alîmun).

Dînde zorlama yoktur. İrşad yolu (hidayet yolu; Allah’a ulaştıran yol), gayy yolundan (dalâlet yolu; şeytana, cehenneme ulaştıran yoldan) açıkça (ayrılıp) ortaya çıkmıştır. Artık kim tagutu (şeytanı ve şeytana ulaştıran yolu) inkâr edip de Allah’a îmân ederse (mü’min olur, Allah’a ulaştıran yolu tercih ederse), böylece o, (Allah’tan) kopması mümkün olmayan urvetul vuskaya (sağlam bir kulba, mürşidin eline) tutunmuştur. Allah Sem’î’dir, Alîm’dir.



Allah her şeyi işitir, her şeyi bilir. Biz insanlar kâinatın bir parçasını teşkil ederiz. Bu kâinatta yaşayan canlı varlıkların en üst seviyesinde yaratılanı insandır ve biz insanlar Allah’a ulaşmayı dilemek mecburiyetinde olanlarız. Çünkü Allahû Tealâ üzerimize farz kılmıştır. İşte Rum Suresinin 31. âyet-i kerimesi:



30/RUM-31: Munîbîne ileyhi vettekûhu ve ekîmûs salâte ve lâ tekûnû minel muşrikîn(muşrikîne).

O’na (Allah’a) yönelin (Allah’a ulaşmayı dileyin) ve takva sahibi olun. Ve namazı ikame edin (namaz kılın). Ve (böylece) müşriklerden olmayın.



“Allah’a yönel” yani “Allah’a ruhunu ulaştırmayı dile. Hayattayken ulaştırmayı dile ve böylece Allah’a karşı takva sahibi ol ve namaz kıl ve müşriklerden olma.” Demek ki bizi müşrik olmaktan kurtaran şey Allah’a yönelmemizdir.

Allah’a ulaşmayı dilemek, bizi 3. basamağa geçirir. Allahû Tealâ kalbimizde ‘Allah’a ulaşmayı dileme olayı tahakkuk eder mi?’ diye, hep kalbimize bakar. Allahû Tealâ hep böyle bir dileğin oluşmasını bekler. Böyle bir dilek kalbimizde oluştuğu anda Allahû Tealâ derhal Rahîm esması ile tecelliye başlar.

Bu tecelliye dikkatle bakın. Eksikleriniz ne ise onların tamamlandığını, irşad makamına karşı kör, sağır ve dilsiz olan insanoğlunun, onu irşad makamı olarak gören, irşad makamı olarak değerlendiren, ne söylediklerini idrak eden bir yapıya kavuştuğunuzu görürsünüz.

Allahû Tealâ, Allah’a ulaşmayı dilemeyip de başka insanları da Allah’a ulaşmayı dilemekten men edenlerin dışında olan herkesi, Allah’a ulaşmayı dilemeleri için seçer. Bu seçtiklerinden kim Allah’a ulaşmayı dilerse onları Kendisine ulaştıracaktır. Allahû Tealâ Şura Suresinin 13. âyet-i kerimesinde bu hususu söylüyor:



42/ŞURA-13: Şerea lekum mined dîni mâ vassâ bihî nûhan vellezî evhaynâ ileyke ve mâ vassaynâ bihî ibrâhîme ve mûsâ ve îsâ, en ekîmûd dîne ve lâ teteferrekû fîh(fîhi), kebure alel muşrikîne mâ ted’ûhum ileyh(ileyhi), allâhu yectebî ileyhi men yeşâu ve yehdî ileyhi men yunîb(yunîbu).

Dînde, onunla Hz. Nuh’a vasiyet ettiğimiz (farz kıldığımız) şeyi (şeriati); “Dîni ikame edin (ayakta, hayatta tutun) ve onda (dînde) fırkalara ayrılmayın.” diye Hz. İbrâhîm’e, Hz. Musa’ya ve Hz. İsa’ya vasiyet ettiğimiz şeyi sana da vahyederek, size de şeriat kıldık. Senin onları, kendisine çağırdığın şey (Allah’a ulaşmayı dileme) müşriklere zor geldi. Allah, dilediğini Kendisine seçer ve O’na yöneleni, Kendisine hidayet eder (ruhunu hayatta iken Kendisine ulaştırır).





“Allah dilediğini kendisine seçer ve onlardan kim Allah’a yönelirse onları Kendisine ulaştırır, hidayet eder.”

Öyleyse Allah’a ulaşmayı dilemek esastır. Allahû Tealâ tarafından seçilenler toplumun %90’ından fazladır. Bu insanlardan her kim Allah’a ulaşmayı dilerse, onlar Allah tarafından seçilenlerin küçük bir kesimidir. Bu rakam mutlaka %10’un altında teşekkül edecektir ve bu sebeple o insanlar toplumun çok küçük bir parçasını oluştururlar. Allah, onlar bunu diledikleri anda işitir, bilir ve görür. Allahû Tealâ buyuruyor: “vallâhu basîrun bil ıbâd(ıbâdi): Allah kullarını görendir.”



3/AL-İ İMRAN-15: Kul e unebbiukum bi hayrın min zâlikum, lillezînettekav inde rabbihim cennâtun tecrî min tahtıhel enhâru hâlidîne fîhâ ve ezvâcun mutahharatun ve rıdvânun minallâh(minallâhi), vallâhu basîrun bil ıbâd(ıbâdi).

De ki: “Size bundan daha hayırlısını haber vereyim mi? Takva sahibi olanlar için Rab’lerinin katında içinde devamlı kalacakları, altından ırmaklar akan cennetler ve tertemiz eşler ve Allah’tan rıza (makamı) vardır.” Allah kullarını BASÎR’dir (görendir, görücüdür).



Allahû Tealâ ne demek istiyor? Kim Allah’a ulaşmayı dilerse, kalbindeki bu dilek derhal belirgin hale gelir. Allahû Tealâ da hep kalplere bakar, kişinin belirgin hale gelen kalbini, kalbindeki bu talebi görür. O anda zaten kişi Allah’ın kulu olmuştur.

Kim Allah’a ulaşmayı dilerse o, Allah’ın kulu olur. Eğer dilememişse o, Allah’ın kulu değildir. İşte Allahû Tealâ bu hususu Zumer Suresinin 17. âyet-i kerimesinde şöyle anlatıyor:



39/ZUMER-17: Vellezînectenebût tâgûte en ya’budûhâ ve enâbû ilâllâhi lehumul buşrâ, fe beşşir ıbâd(ıbâdi).

Onlar ki; taguta (insan ve cin şeytanlara) kul olmaktan içtinab ettiler (kaçındılar, kendilerini kurtardılar). Çünkü Allah’a yöneldiler (Allah’a ulaşmayı dilediler). Onlara müjdeler vardır. Öyleyse kullarımı müjdele!



Allahû Tealâ sahâbeden bahsediyor: “Onlar taguta, insan ve cin şeytanlara kul olmaktan içtinab ettiler, kaçındılar, kendilerini kurtardılar. Onlara müjdeler vardır. Kullarımı müjdele!” diyor.

Allahû Tealâ ne diyor? Tagut, insan ve cin şeytanlar ki; bunlar insanları Allah’ın yolundan uzaklaştırmayı dileyen, Allah’ın yoluna ulaşmasına mâni olan herkestir. Onlardan kim kaçınırsa ve Allah’a ulaşmayı dilerse, onlar taguta kul olmaktan içtinab ederler, kaçınırlar, kendilerini kurtarırlar. Allah’a kul olurlar, üstelik de müjdeler alırlar.

Allah’a kul olma keyfiyeti sadece bir dilekle başlar. Bu Kur’ân-ı Kerim’deki 1. kulluktur. Allahû Tealâ buyuruyor ki:



51/ZARİYAT-56: Ve mâ halaktul cinne vel inse illâ li ya'budûn(ya'budûni).

Biz, insanları ve cinleri başka bir şey için değil; Bize, kul olsunlar diye yarattık.



“Biz insanları ve cinleri başka bir şey için yaratmadık. Sadece Bize kul olsunlar diye yarattık.”

Allahû Tealâ bütün insanları Allah’a kul olsunlar diye yaratmıştır. İşte böyle bir yaratma müessesesinde insanoğlu özel bir yerin sahibidir.

Her şey o kadar güzel ki... Allahû Tealâ öylesine güzel dizayn etmiş ki her şeyi, O’na sadece bu yarattıkları şeyler açısından hayran olabilirsiniz.

Allah’a ulaşmayı dilediğiniz an Allah’ın bir sevgilisi olursunuz, Allah’ın kulu olursunuz. Böyle bir kulluk müessesesi size pek çok şey kazandırır. Çünkü kim Allah’a ulaşmayı dilerse Allah’ın kulu olur. Allah’ın kulu olduğu anda, Allah’a ulaşmayı dilediği anda Allah onu işitir, bilir ve görür ve derhal o kişi üzerinde Rahîm esması ile tecelli eder.

İşte Yusuf Suresinin 53. âyet-i kerimesi bu tecelliyi ifade ediyor. Hz. Yusuf diyor ki:



12/YUSUF-53: Ve mâ uberriu nefsî, innen nefse le emmâretun bis sûı illâ mâ rahime rabbî, inne rabbî gafûrun rahîm(rahîmun).

Ve ben, nefsimi ibra edemem (temize çıkaramam). Çünkü nefs, mutlaka sui olanı (şerri, kötülüğü) emreder. Rabbimin Rahîm esmasıyla tecelli ettiği (nefsler) hariç. Muhakkak ki Rabbim, mağfiret edendir (günahları sevaba çevirendir). Rahîm’dir (rahmet nurunu gönderen, rahmetiyle nefsleri tezkiye ve tasfiye edendir).



“Ben nefsimi beraat ettiremem, ibra edemem, temize çıkartamam. Çünkü nefs şerri emreder. Ama Rabbimin Rahîm esması ile tecelli ettiği nefsler hariç.”

Allah’ın Rahmân esması, herkes için o kişinin hayatta kalmasının bütün şartlarını muhtevasına alır. O kişiye yaşaması için oksijeni, havayı, yaşamasını devam ettirebilmesi için karnını doyuracağı bütün gıda maddelerini, o kişinin hayatta kalması için gerekli olan bütün şartları Allah’ın Rahmân esması vücuda getirir. Ama Rahîm esması; rahmet, fazl ve salâvât göndermek açısından çok önemlidir. Aynı zamanda Rahîm esması o kişinin engellerini de ortadan kaldıran esmadır.

Nitekim bir insan Allah’a ulaşmayı diledikten sonra Allah ona Rahîm esması ile tecelli ettiği an, o kişinin üzerinde birtakım güzellikleri vücuda getirir. Bu, kişinin durumuna bağlı bir husustur. Eğer bir insan kendisine tebliğ yapıldığında sadece tâbî olmamış da Allah’a ulaşmayı dilememiş, tebliğ onda sadece pozitif bir tesir yapmamış, bir harekete neden olmamış ama karşı çıkma müessesesi de olmamışsa, bu insanda Allah hassaları engeller. İşte iki âyet-i kerime bunu anlatıyor. 1. grup âyetler, Bakara Suresinin 6 ve 7. âyetleridir:



2/BAKARA-6: İnnellezîne keferû sevâun aleyhim e enzertehum em lem tunzirhum lâ yu’minûn(yu’minûne).
Onlar muhakkak ki kâfirdirler. Onları ikaz etsen de etmesen de onlar için eşittir (birdir), mü’min olmazlar.

2/BAKARA-7: Hatemallâhu alâ kulûbihim ve alâ sem’ıhim, ve alâ ebsârihim gışâveh(gışâvetun), ve lehum azâbun azîm(azîmun).

Allah onların kalplerinin üzerini ve işitme (sem’î) hassasının üzerini mühürledi ve görme (basar) hassasının üzerine gışavet (perde) çekti. Onlar için azîm (büyük) bir azap vardır.



Allahû Tealâ tebliğe muhatap olup da onu kabul etmeyen böyle insanlar için diyor ki: “Biz onların basar isimli görme hassalarının üzerine gışavet adlı bir perde çekeriz. Onların sem’î (işitme) hassalarını mühürleriz. Onların kalplerini mühürleriz.”

Allahû Tealâ üç engel koyuyor. Onların görme hassalarını gışavet adlı bir perde ile kapatıyor, görme hassası çalışmıyor. Allahû Tealâ kişinin işitme hassalarını ve kalplerini de mühürlüyor.

Aynı konu Casiye Suresinin 23. âyet-i kerimesinde de Allahû Tealâ tarafından anlatılıyor. Burada da aynı şey geçerlidir. Bu sefer de engeller uzuvlar üzerine değil, hassalar üzerindedir.



45/CASİYE-23: E fe reeyte menittehaze ilâhehu hevâhu ve edallehullâhu alâ ilmin ve hateme alâ sem’ihî ve kalbihî ve ceale alâ basarihî gışâveh(gışâveten), fe men yehdîhi min ba’dillâh(ba’dillâhi), e fe lâ tezekkerûn(tezekkerûne).

Hevasını kendisine ilâh edinen kişiyi gördün mü? Ve Allah, onu ilim (onun faydasız ilmi) üzere dalâlette bıraktı. Ve onun işitme hassasını ve kalbini mühürledi. Ve onun basar (görme) hassasının üzerine gışavet (perde) kıldı (çekti). Bu durumda Allah’tan sonra onu kim hidayete erdirir? Hâlâ tezekkür etmez misiniz?