Insani Aldatan Ne ?

Bir genç , annesinin sözünü dinlemedi . Dertli kadının gönlü ateş gibi yandı . Gitti , beşiğini getirip oğlunun önüne koydu . “Ey eski halini unutan çocuk ! Dâima ağlayan , âciz bir yavruydun . Gece-gündüz koşardım yardımına . Şu beşiğin içinde , bir şeye yetmezdi gücün . Yüzüne konan sinekten incinir ve onu kovamazdın . Ya daha öncesi ? Ana rahminde rızkın göbekten gelmez miydi ? Göbek kesilince , bir cankurtaran gibi göğsüme yapışmıştın . Şimdi büyüdün , kuvvet sahibi oldun . Fakat unutma , uzun sürmez bu güç . Gün gelir insan ölür , mezarın çukuruna girer . Mezardaki böcekler beynini yerler . Kendinden bir karıncayı bile defedemezsin yavrum .” dedi .

Hayatta birçok hata , insanın bir zamanlar çocuk oluşunu unutuşundan doğar . İnsanı aldatan ne ?

Sâd-i Şirâzî

Evet Güzel Anektod ...evet Aldatma, Aldanma... Baktiğimiz Zaman Bu Iki Kelime Bir Birinin Tersi Durumlari Için Kullanilsada Aslinda Ikisi De Direk Olarak Insanin Kendisinden Kaynaklaniyor.

Insani Aldatan Nedir?

Acaba Insanin Kendini Aldatmişliği Olabilirmi?

Aslında bir çok hata insanın aciz olduğunu unutuşundan doğar.
Sadece çocuk olduğunu, çocukken anneye muhtaç olduğunu unutmamak, belki sadece anneye hürmete vesiledir.
İnsan hangi şartlarda olursa olsun, unutmazsa aciz olduğunu, hürmete en lâyık olana hürmet eder.. Mevlâ'sına..
Mevlâ'ya hürmette peşinden getirir zaten anaya, babaya, insana hürmeti.