Şeyh-ul-Ekber ve Necmeddîn-i Kübrâ şöyle buyururlar:
Kalb merkezini çalıştıran buğday tanesi kadardır, ve şekli <<هُو>>. Her şey <<هُو>> harfinin iki gözünden doğar. Hayvanların ve insanların bedenini, tüm cüzlerini doğuran sonra pompa vazifesi göre yere atlayıp nefes alıp vermekte <<هُو>> şeklinde tezahür eder.
Binaenaleyh her ruh sahibinde bu <<هُو>> harfi şeklinde mevcuddur.Ancak ehli iman olmayan zikretmeye kastetmediği için ondan haber olamıyor.Nitekim zikri kastederek nefesini dinlerken zâkir müminin kalbinde parlak ve beyaz bır nokta halinde müşahede edilir.
Lakin şekli Huv’yu, Mutlak Varlığı bildirir bir nur gibi görmeye çalışmaktır.O noktayı ihlas ve samimiyetle dinleyen şübhesiz muvaffak olur.
Lafzi Celal aslında << هُو>> çekimsiz <<Huv>> harfidir, <<O>> diye tabir edilir.Sonra <<elif lam>> harfi,üzerine gelmiştir.Elif lam harfinin manası, bu İsm-i Şerîf’ten tarif için değil tayin içindir.Kalb merkezinde Celâl lafzı yerleştiği taktirde beyaz ve parlak nurânî olarak اللهُ Allah Lafzı yazılır. Bir nokta haline gelir.
Bu nokta doğurucu ve pompa vazifesini gören iki merkezde birleştiği ana ruh sükunete kavuşur.Doğrusu, doğurucu ve idareci, nokta haline gelen Lafzatullah, kalbin derin hücrelerine yerleşir. Birbirinden ayrı olan iki merkez hücrelerinin arasında bulunur; boşluk mesafesi bitmiş olur. İş böyle olunca da ‘’ne olmuş,ne olacak, ne oldu, nasıl oldu’’ gibi sorulardan ve bütün telkinlerden kalb kurtulur, hiçbir şey düşünmez olur.
'' Dikkat edin kalbler Allah’ın zikri ile sükûnet bulur.’’ Mealindeki ayet-i kerîme buraya işaret etmektedir. Tıbben en rahat olduğu anı, hiçbir şeyi düşünmediği andır. Kanaatimde bu tarif eksiktir; bizce insanın en rahat olduğu an, O’nu andığı andır. Başlangıcı kalbe Allah Allah demektir.Akıllı bir insan Necmeddîn-i Kübrâ ve Şeyh-ul-Ekber’in emrine uyarak aklını fikrini bırakır, var gücü ile kalbin en derin köşesinden Allah,Allah der.Ve derken de Lafza-i Celâl’in ilk harfindeki ‘’elif’’in fethasına ‘’h’’ harfinin de cezmelenmesine dikkat eder.Nitekim şöyle denilmiştir:
Ey harf tanıyan, ( her nefesi alıp verme halinde, Arabîdeki ) <<>> harfi Hüviyet-i Mutlaka yani Zât-ı Pâk’ın ismidir ve senin nefeslerine O Harf esas kılınmıştır.Hatta cümle mahlukun hayatına <<>> harfi temel ve esas olmuştur. Haydi her nefeste O’nu hıfzetmekle zikre devam et.Eğer ciddi ümid ederek arzuluyorsan, dediğim sanatının gerçeğini bilirsin demektir.
<<O>> manasında olan هُو Huv, Zât-ı Pâk’ın azametine ism-i işarettir veya isimdir.O Zat ise Zâtı itibarıyla cümle nisbet ve izafelerden münezzehtir.İsmi Allah’tır.Cümle mahluk O’nun Zâtı’nın hakîkatini bilmekten acizdir.İsmi de mucizelidir.Tarifi mümkün değildir.
Baş harfi ‘’hemze’’yi alırsak لِلهِLillâhi, yani: her şey O’nun için;
birinci ‘’lam’’ı alırsak لَهُLehu: her şey O’na;
son ‘’lam’’ harfini de alsak, Mevlânâ Halid’e göre Hüviyet-i Mutlaka’yı Zât-ı Baht’ı gösteren, diğerlere göre Mutlak Zât-ı Şerif’e zamir sûretini ifade eden isim هُو olur.
İttifakla İhlas sûresinin başındaki هُو Huv zamiri Zâtı itibarıyla bütün nisbet ve izafeden mücerred Azamet Sahibi’nin Zât’ına râci’dir. Bu itibarla sâlik Allah Allah dediği zaman O Azamet Sahibi olan Zât’ın bir tek keyfiyet ve kemiyetten münezzeh olduğuna inanır ve hiçbir şey düşünmez.Bu hakîkate işareten hadîs-i şerîfte: ''Allah’ın mahlukunda düşünün. O’nun Zâtı’nda düşünmeyen. Aksi takdirde helak olursunuz.'' Buyurulmuştur. Zira mahluk düşüncesinde layıkıyla Zâtı’nı idrak edemez. hak yolcularından alıntı....
Kalb merkezini çalıştıran buğday tanesi kadardır, ve şekli <<هُو>>. Her şey <<هُو>> harfinin iki gözünden doğar. Hayvanların ve insanların bedenini, tüm cüzlerini doğuran sonra pompa vazifesi göre yere atlayıp nefes alıp vermekte <<هُو>> şeklinde tezahür eder.
Binaenaleyh her ruh sahibinde bu <<هُو>> harfi şeklinde mevcuddur.Ancak ehli iman olmayan zikretmeye kastetmediği için ondan haber olamıyor.Nitekim zikri kastederek nefesini dinlerken zâkir müminin kalbinde parlak ve beyaz bır nokta halinde müşahede edilir.
Lakin şekli Huv’yu, Mutlak Varlığı bildirir bir nur gibi görmeye çalışmaktır.O noktayı ihlas ve samimiyetle dinleyen şübhesiz muvaffak olur.
Lafzi Celal aslında << هُو>> çekimsiz <<Huv>> harfidir, <<O>> diye tabir edilir.Sonra <<elif lam>> harfi,üzerine gelmiştir.Elif lam harfinin manası, bu İsm-i Şerîf’ten tarif için değil tayin içindir.Kalb merkezinde Celâl lafzı yerleştiği taktirde beyaz ve parlak nurânî olarak اللهُ Allah Lafzı yazılır. Bir nokta haline gelir.
Bu nokta doğurucu ve pompa vazifesini gören iki merkezde birleştiği ana ruh sükunete kavuşur.Doğrusu, doğurucu ve idareci, nokta haline gelen Lafzatullah, kalbin derin hücrelerine yerleşir. Birbirinden ayrı olan iki merkez hücrelerinin arasında bulunur; boşluk mesafesi bitmiş olur. İş böyle olunca da ‘’ne olmuş,ne olacak, ne oldu, nasıl oldu’’ gibi sorulardan ve bütün telkinlerden kalb kurtulur, hiçbir şey düşünmez olur.
'' Dikkat edin kalbler Allah’ın zikri ile sükûnet bulur.’’ Mealindeki ayet-i kerîme buraya işaret etmektedir. Tıbben en rahat olduğu anı, hiçbir şeyi düşünmediği andır. Kanaatimde bu tarif eksiktir; bizce insanın en rahat olduğu an, O’nu andığı andır. Başlangıcı kalbe Allah Allah demektir.Akıllı bir insan Necmeddîn-i Kübrâ ve Şeyh-ul-Ekber’in emrine uyarak aklını fikrini bırakır, var gücü ile kalbin en derin köşesinden Allah,Allah der.Ve derken de Lafza-i Celâl’in ilk harfindeki ‘’elif’’in fethasına ‘’h’’ harfinin de cezmelenmesine dikkat eder.Nitekim şöyle denilmiştir:
Ey harf tanıyan, ( her nefesi alıp verme halinde, Arabîdeki ) <<>> harfi Hüviyet-i Mutlaka yani Zât-ı Pâk’ın ismidir ve senin nefeslerine O Harf esas kılınmıştır.Hatta cümle mahlukun hayatına <<>> harfi temel ve esas olmuştur. Haydi her nefeste O’nu hıfzetmekle zikre devam et.Eğer ciddi ümid ederek arzuluyorsan, dediğim sanatının gerçeğini bilirsin demektir.
<<O>> manasında olan هُو Huv, Zât-ı Pâk’ın azametine ism-i işarettir veya isimdir.O Zat ise Zâtı itibarıyla cümle nisbet ve izafelerden münezzehtir.İsmi Allah’tır.Cümle mahluk O’nun Zâtı’nın hakîkatini bilmekten acizdir.İsmi de mucizelidir.Tarifi mümkün değildir.
Baş harfi ‘’hemze’’yi alırsak لِلهِLillâhi, yani: her şey O’nun için;
birinci ‘’lam’’ı alırsak لَهُLehu: her şey O’na;
son ‘’lam’’ harfini de alsak, Mevlânâ Halid’e göre Hüviyet-i Mutlaka’yı Zât-ı Baht’ı gösteren, diğerlere göre Mutlak Zât-ı Şerif’e zamir sûretini ifade eden isim هُو olur.
İttifakla İhlas sûresinin başındaki هُو Huv zamiri Zâtı itibarıyla bütün nisbet ve izafeden mücerred Azamet Sahibi’nin Zât’ına râci’dir. Bu itibarla sâlik Allah Allah dediği zaman O Azamet Sahibi olan Zât’ın bir tek keyfiyet ve kemiyetten münezzeh olduğuna inanır ve hiçbir şey düşünmez.Bu hakîkate işareten hadîs-i şerîfte: ''Allah’ın mahlukunda düşünün. O’nun Zâtı’nda düşünmeyen. Aksi takdirde helak olursunuz.'' Buyurulmuştur. Zira mahluk düşüncesinde layıkıyla Zâtı’nı idrak edemez. hak yolcularından alıntı....