K
Elif’le
Başladım
Gönlüme…
“Elif dedim adını yüreğime ektim
Elif dedim seni ben bildim.”
Gülmeyi unutmuşken gülerek başladım, sonunda hüzün olsa da…
“ Elif dedim ” ...
Gönlümün dili olsa da sana olan sürgünümün çilesini anlatsa.
Lal olmuş kelimeler, sözler, heceler, dizeler ve sonunu getirdiğini sandığımız “ sonsuz noktalar ” . Her şey “Elifle” başlar ve nokta ile biter mi sandın.
Bir nokta ki sonsuzluğudur hüznün, aşkın ve sana olan sürgünümün sonsuz süreği. Bir nokta ki; başlar heceye “Elif” diye Bir nokta ki gönül tabutuna uzanmış kırık bir dal gibi biter, ebedi özleyişin dergahında.
Adını yüreğime ektim ve filizlendin gülmeyi unutmuşken yüreğimde.
Ey gönlümün tek varlığı; bir kalem, bir dal,
bir hece ve bir “ Elif ” ki saplandın yüreğime.
Dolaşır durursun bedenimin her zerresinde; tenimde sen,
sesimde sen, baktığım her yerde, yazdığım her noktada sen varsın.
Çünkü her şey senle başlar “Elif ” diye.
Asil kanım mıdır yoksa yüreğimin sürgünü müdür dolaşan damarlarımda.
Bir “ Elif ” ki gezinir, sana yakılan yerde atar durur.
Acı bir hüzün, içli bir yas nefesimle lav olur, yanar kül olur…
“ Elif ” dedim seni benden alıkoyan her şeye.
Onlar dediler ki; “Elif” kırıldı, bir yanı sende diğer yanı onda kaldı.
“Elif” bir dal gibi eğildi; gülmeyi unutmuşken güldürmeyi
beceremeyen gönlüne yenik düştü. Kaderine boyun eğdi,
eğildi ve kırıldı.
Bir yanı onda diğer yanı sende kaldı…
Başladım
Gönlüme…
“Elif dedim adını yüreğime ektim
Elif dedim seni ben bildim.”
Gülmeyi unutmuşken gülerek başladım, sonunda hüzün olsa da…
“ Elif dedim ” ...
Gönlümün dili olsa da sana olan sürgünümün çilesini anlatsa.
Lal olmuş kelimeler, sözler, heceler, dizeler ve sonunu getirdiğini sandığımız “ sonsuz noktalar ” . Her şey “Elifle” başlar ve nokta ile biter mi sandın.
Bir nokta ki sonsuzluğudur hüznün, aşkın ve sana olan sürgünümün sonsuz süreği. Bir nokta ki; başlar heceye “Elif” diye Bir nokta ki gönül tabutuna uzanmış kırık bir dal gibi biter, ebedi özleyişin dergahında.
Adını yüreğime ektim ve filizlendin gülmeyi unutmuşken yüreğimde.
Ey gönlümün tek varlığı; bir kalem, bir dal,
bir hece ve bir “ Elif ” ki saplandın yüreğime.
Dolaşır durursun bedenimin her zerresinde; tenimde sen,
sesimde sen, baktığım her yerde, yazdığım her noktada sen varsın.
Çünkü her şey senle başlar “Elif ” diye.
Asil kanım mıdır yoksa yüreğimin sürgünü müdür dolaşan damarlarımda.
Bir “ Elif ” ki gezinir, sana yakılan yerde atar durur.
Acı bir hüzün, içli bir yas nefesimle lav olur, yanar kül olur…
“ Elif ” dedim seni benden alıkoyan her şeye.
Onlar dediler ki; “Elif” kırıldı, bir yanı sende diğer yanı onda kaldı.
“Elif” bir dal gibi eğildi; gülmeyi unutmuşken güldürmeyi
beceremeyen gönlüne yenik düştü. Kaderine boyun eğdi,
eğildi ve kırıldı.
Bir yanı onda diğer yanı sende kaldı…
- Elif dedim
Can dedim
Canan dedim
Cana can katan dedim
SoN DüĞüM
Aklımın iplerini saldım,
Kendimden kaçarcasına,
Rüzgarlara savurdum
Düşlerimin düşünü,
Kalbimin hüznünü.
İpler ki senden hatıradır
Salınıp ortalarda dolaşan,
Vurgun yemiş ağıtlar yakan
Solgun yüreğimin ayaklarına
Son düğümü sarmalayıp atan…