Bir tohum düstü topraga. Toprak, tohumun içinde yazili olani bilemezdi. Tohumda olmayan birseyi de kendiliginden ona veremezdi. Onu sadece bagrina basti, o kadar. Tohum su istedi. Su da tohumun kaderinden habersizdi. Yavasça gözeneklerinden tohuma sizdi, hepsi o kadar.
Sonra bir filizcik basini uzatti tohumdan. Tipki yumurtayi delen bir civciv gibi. Toprakta, suda ve tohumda olmayan sey, minicik filizde vardi. Çünkü filiz canliydi.
Peki, ama cansiz tohum nasil oldu da birden bire diriliverdi? Ne gören var, ne bilen. Ílim dünyasinda bu hadiseyi açiklayan hiç, ama hiçbir teori de yok. "Tohumun icinde bitkinin programi var" diyenler bu noktayi unutuyorlar: o programin içinde hayatin kendisi yok.
Filiz, dünyanin merkezinin ne tarafa düstügünü bilemezdi. Ama onun tam aksi yöne dogru, koca dünyanin çekimine meydan okurcasina yükselmeye basladi. Filiz topragin üstünde neyle karsilasacagindan da habersizdi. Ama topragi deldi ve çikti. Orada cansiz günesin sicak tebessümüyle karsilasti. Sonra cansiz bulutlar onu yagmurdan elleriyle oksadi. Cansiz hava zerreleri dolustu yapraklarindan içeri. Orada birer tezgah bulup haril haril çalismaya basladilar.
O herseyi, hersey onu taniyor gibiydi. Ama tanidiklari, ölülerden baska birsey degildi. Derken, bir goncacik belirdi yesil yapraklar arasindan. Iste, topragin altindaki tohumun ulasmak istedigi hedef buydu. "Rabbimin izniyle ben bir çicek olacagim" dedi ve oldu. Gonca açti, renk renk islenmis desenlerini gösterdi. "Bende hiçbir tesadüf eseri yok" dedi nakislarinin lisaniyla.
Kusur arayan gözlere de, Kur'an'in lisaniyla meydan okudu: "Haydi, cevir gözünü: en küçük bir kusurdan iz görüyormusun?" Çiçek tohumdan çikti. Ama çicekteki hayat ölü tohumda yoktu. Toprak ta tohuma hayat vermedi. Çünkü kendisinde hayattan eser yoktu.
Yagmur, günes ve havadan hiçbir tohumu diriltmedi. Çünkü kendilerinde olmayan seyi bir tohuma bagislamaya güçleri yetmezdi. Bütün bunlarin hizmeti, "bu tohumu dirilt, ey Rabbimiz" seklinde bir duadan ibaretti. O dualarda ölü tohum dirildi, çiçek açti ve yeni yeni tohumlar verdi. Ve çiçek tohumla basladi, tohumla bitti.
Onunla beraber, nice filizler fiskirdi cansiz topragin bagrinda. Nice tohumlar çiçek açti, nice çiçekler tohum verdi. Yeryüzüne renk renk, desen desen halilar serildi.
Gören gözler, o halilarin üzerinde bir yandan hasir gününün numunelerini seyrederken, bir yandan da kendi istikbalini gördü.
O ölüden diriyi, diriden ölüyü çikarir; yeryüzünü de ölümünden sonra diriltir. Iste siz de kabirlerinizden böyle çikarilacaksiniz. (Rum suresi, 19)
Ümit Simsek (BAKIP DA GÖRMEDIKLERIMIZ, Yeni Asya Yayınları)
Sonra bir filizcik basini uzatti tohumdan. Tipki yumurtayi delen bir civciv gibi. Toprakta, suda ve tohumda olmayan sey, minicik filizde vardi. Çünkü filiz canliydi.
Peki, ama cansiz tohum nasil oldu da birden bire diriliverdi? Ne gören var, ne bilen. Ílim dünyasinda bu hadiseyi açiklayan hiç, ama hiçbir teori de yok. "Tohumun icinde bitkinin programi var" diyenler bu noktayi unutuyorlar: o programin içinde hayatin kendisi yok.
Filiz, dünyanin merkezinin ne tarafa düstügünü bilemezdi. Ama onun tam aksi yöne dogru, koca dünyanin çekimine meydan okurcasina yükselmeye basladi. Filiz topragin üstünde neyle karsilasacagindan da habersizdi. Ama topragi deldi ve çikti. Orada cansiz günesin sicak tebessümüyle karsilasti. Sonra cansiz bulutlar onu yagmurdan elleriyle oksadi. Cansiz hava zerreleri dolustu yapraklarindan içeri. Orada birer tezgah bulup haril haril çalismaya basladilar.
O herseyi, hersey onu taniyor gibiydi. Ama tanidiklari, ölülerden baska birsey degildi. Derken, bir goncacik belirdi yesil yapraklar arasindan. Iste, topragin altindaki tohumun ulasmak istedigi hedef buydu. "Rabbimin izniyle ben bir çicek olacagim" dedi ve oldu. Gonca açti, renk renk islenmis desenlerini gösterdi. "Bende hiçbir tesadüf eseri yok" dedi nakislarinin lisaniyla.
Kusur arayan gözlere de, Kur'an'in lisaniyla meydan okudu: "Haydi, cevir gözünü: en küçük bir kusurdan iz görüyormusun?" Çiçek tohumdan çikti. Ama çicekteki hayat ölü tohumda yoktu. Toprak ta tohuma hayat vermedi. Çünkü kendisinde hayattan eser yoktu.
Yagmur, günes ve havadan hiçbir tohumu diriltmedi. Çünkü kendilerinde olmayan seyi bir tohuma bagislamaya güçleri yetmezdi. Bütün bunlarin hizmeti, "bu tohumu dirilt, ey Rabbimiz" seklinde bir duadan ibaretti. O dualarda ölü tohum dirildi, çiçek açti ve yeni yeni tohumlar verdi. Ve çiçek tohumla basladi, tohumla bitti.
Onunla beraber, nice filizler fiskirdi cansiz topragin bagrinda. Nice tohumlar çiçek açti, nice çiçekler tohum verdi. Yeryüzüne renk renk, desen desen halilar serildi.
Gören gözler, o halilarin üzerinde bir yandan hasir gününün numunelerini seyrederken, bir yandan da kendi istikbalini gördü.
O ölüden diriyi, diriden ölüyü çikarir; yeryüzünü de ölümünden sonra diriltir. Iste siz de kabirlerinizden böyle çikarilacaksiniz. (Rum suresi, 19)
Ümit Simsek (BAKIP DA GÖRMEDIKLERIMIZ, Yeni Asya Yayınları)