Davetin Temel Ilkeleri

Cahili Arap müşriklerinin yaşadığı hayat biçimi, çıkarları, lezzet ve şehvetleri ise daha başka sebeplerdi.

Şüphesiz müşriklerin bu inat ve direnişlerini artıran bu nedenler olmuştur.

İslam akidesine ve bu akidenin getirmiş olduğu üstün ahlaki ve ruhi değerlere karşı daha sert bir tutum ve davranış içine girmelerine neden olmuştur. Çünkü bu inanç üstün ahlaki değerleriyle zevk ve şehvetlerinin azgınlığına izin vermiyordu. Ahlaki kayıtlardan uzak çılgınca cahili hayata göz yumuyordu.

İşte İslam devletine tamamen karşı koyulmasını, bu sebepler teşkil ediyordu.

Hakimiyete, değer yargılarına, toplumsal makam ve mevkilere, hiç bir ahlaki değeri kabul etmeyen sınırsız özgürlüklere ilişkin nedenlerin tümü bir arada engel teşkil ediyordu.

İşte bu sebepler her yerde ve her devirde aynı işlevi yerine getirmektedirler. İşte bütün bunlar İslam davasına karşı koyuşun tek ve değişmez nedenleridir. Çünkü bu inanç kavgasının değişmez, inatçı düşmanları vardır ve hep varolacaktır. Pek çok zorluk ve sorumlulukları olan hemen bitmeyecek bir kavgadır bu.

Bütün bunlara rağmen direnmek elbette ki büyük bir zorluk gerektirir.

Müşriklerin çeşitli şekillerde ortaya çıkan şiddetli tepkileri, ilk önce mü'min azınlığa işkence ve eziyet etmekle kendini göstermiştir. Bu yolla İslami akideye tam teslim olmuş mü'min azınlığı inançlarından vazgeçirmeye çalışmışlardır. Amaçları, İslam akidesini çeşitli yöntemlerle çarpıtıp kötü gösterecek yeni mü'minlerin davaya katılmasını engellemektir. Bununla birlikte insanların akide sancağına katılımını önlemek, iman gerçeğini tanıyıp tadan kimselere fitne ve eziyet vermekten daha kolay yapılmıştır.

Tüm bu baskı ve işkenceler yapılırken asıl dava sahibi Muhammed (s.a.v) ile uğraşmaktan da geri kalınmamıştır. Bazen cazip teklifler yaparak bazen de tehdit ve eziyet ederek onunla ortak bir noktada anlaşma yapmak tek amaçları olmuştur. Çünkü bu, insanlarda geleneksel bir alışkanlık olmuştur.

Bu ve bunun benzeri yöntemler davetçilerin her zaman ve her kuşakta karşı karşıya kalabileceği yöntemlerdir.

Batıl ve şer kuvvetler, mü'minlerin üzerine vararak onlara olmadık işkence ve eziyeti yapacaktır. İslam düşmanlarının vazgeçilmez tek silahları, iman etmiş mü'minleri Allah'ın yolundan alıkoymak olacaktır. Kendi inanç, yönetim ve geleneklerinden çok; içine daldıkları fesat ve şerri korumaktan daha çok bu konuda ısrar edeceklerdir. Barış yapmayı, bir ülkede karmaşıklık çıkarıp ikiye bölmeyi ve orta yolda anlaşma yapmayı kendileri teklif edeceklerdir. Böyle olumsuz ve zor bir durumda bu tür teklifleri reddetmek zor bir iştir. İşte böyle bir anda Allahü Tealadan ikinci bir uyarı daha geliyor.

"Rabbinin hükmü (gelinceye kadar) sabret günahkâr veya kâfirlere sakın itaat etme."

Batıla ve kötülüğe mühlet vererek müminlerin çektiği çile, deneme ve şirkten arınma döneminin uzatılması Yüce Allah'ın takdirine bağlıdır. Ve o tüm bunları kendi bildiği bir hikmetle yerine getirir. Kaderi ve hükmünü uygulaması için yapar bunları.

"Rabbinin (yazılmış va'di gelinceye kadar) sabret."

Çirkefe düşmüş batıla, çoğalan kötülüğe işkence ve eziyetlere karşı sabret. Akide hesabına sana teklif ettikleri barış ve orta yol çözümlerini kulak ardı edip, Kur'an'la gelen hakkın üzerinde daha çok sabret.

Batıl elinde bulunan güç ve işkenceleriyle mü'min azınlığa ve onların zayıflığına karşı bir zafer kazanmışsa bu elbette ki Allahü Tealanın takdir ettiği bir hikmettir.

Dua ve tesbihle Allah'tan yardım ve destek beklemek, O hükmünü verinceye kadar sabretmek bir zorunluluktur. Öyleyse bu kutsal davanın yolcuları sözkonusu hakikati kalplerinde yaşatmalıdırlar.

Müşriklerin tüm bu çabalarının amacı "davet" konusunda pazarlık yapmaktı ve Hz. Peygambere karşı kullandıkları pek çok yöntem vardı. Ama Yüce Allah güç sahiplerinin davetçilere karşı sürekli olarak başvurdukları çabalardan Rasulunu korudu. İktidar güçleri mü'minlere cazip teklifler yaparak az da olsa sapıtmalarını, bu davadan ayrılmalarını gaye edinmişlerdir. Büyük maddi menfaatler karşılığında, ortak bir noktada buluşup anlaşmak isterler. Öyle davetçi işin daha kolay olduğunu sanarak davasından sapabilir.

Bu iktidar güçleri mü'minin davasından tamamen vazgeçmesini istemiyor, aksine yarı yolda buluşmak için inançlarından taviz vermesini istiyorlar.

Şeytan bu açığı kullanıp davetçiyi kandırmaya çalışmaktadır. Davasından biraz taviz verse iktidar sahiplerini kazanacağı zannına düşürüp bu işin dava hayrına olacağı düşüncesine inandırıyor. Fakat yolun başında verilecek en küçük bir taviz bile, yolun sonunda sapıtmaya engel olamayacaktır. Kaldı ki az bile olsa, bir teslimiyet kabul eden, bir ucu elden kaçıran davetçinin bundan sonra durması mümkün değildir. Dava adına geriye doğru atılan her adım cahiliyete teslimiyetin kaçınılmaz sonudur. Çünkü dava iman davasıdır. Küçük bir taviz veren, en ufak bir noktayı görmezlikten gelen davetçinin İslam akidesine gerektiği gibi iman etmesi mümkün değildir. Mü'minlerin nazarında davanın her tarafı aynıdır, haktır. Bu kanunda üstün veya en üstün bir anlayış söz konusu olamaz. Zorunlu ve fazladan anlayış olamaz. O tam ve mükemmeldir. Bir parçası kaybolursa, diğer parçalar tamamen kaybolur, özellikleri biter, Tıpkı bir azasını kaybedince tüm özelliklerinden yoksun olan bir organizma gibi...

İktidar güçleri basamak basamak davetçiye yaklaşırlar. Davetçiler heybet ve kararlılıklarını bir parçadan taviz vererek kesinlikle kaybederler. Bu güçler pazarlığı sürdürüp fiat artsa da sonucun kendi zaferleriyle biteceğini bilirler. Davanın bir tarafından verilen en küçük tavizin sonucu elbetteki hüsran olacaktır. İktidar sahipleri İslam akidesinin yardımcısı olamazlar. Çünkü Allah mü'minlerin güvendikleri ve dayandıkları yegane güçtür.

"Neredeyse onlar (önerileriyle) seni, sana vahyettiklerimizden saptırıyorlardı. Üzerimize yalan düzeydin diye (bu önerileri yapıyorlardı) Seni, ancak o zaman kendilerine dost edinirlerdi. Eğer sana sebat vermemiş olsaydık neredeyse az da olsa onlara meylediyordun. O takdirdeyse sana hem dünyada hem de ahirette kat kat azap verirdik. Ve bundan sonra sen bize karşı bir yardımcı da bulamazdın.

Onlar, seni kısa bir zaman içinde yurdundan çıkarmaya çabalıyorlardı. Bu durumda onlar, senden sonra çok az bir süre orada kalırlardı. Bu, senden önce gönderdiğimiz peygamberlerin durumu hakkındaki kanundur. Bizim kanunumuzda asla bir değişiklik göremezsin." (İsra Sûresi, 17/73-77)

Ayetlerden de anlaşılıyor ki akideden azıcık sapmanın etkileri hemen diğer alanlara yayılır. Bu sapma zamanla akide sınırlarını aşar toplumsal hayat şartlarına, adet gelenek ve göreneklere kadar sirayet eder. Akîde, iman, yaşamın ana gayesidir. Bu dine ilişkin pazarlık metodları ise pek çoktur. Düşmanın amacı ortak bir yol üzerinde antlaşma yapmaktır. Tıpkı alışverişte yapılan anlaşmalar gibi. Fakat iman, itikad ile alışveriş arasındaki fark büyüktür. Bunun için davetciler akidenin hiçbir yerinden vazgeçemezler. Onun her parçası tıpkı tamamı, kendisi gibidir. Daha da ötesi akide küçük ve büyük ayrımı yoktur.

Sonuç olarak akide konusunda itaat yoktur. Akide konusunda bir parçadan bile vazgeçmek yoktur. Akide konusunda orta yol veya hiçbir yol yoktur.