“Bir adam Hz. Ömer (r.a.)’in yanında bir hususta şâhitlikte bulunmuştu. Ömer ibnü’l-Hattâb hazretleri ona,
— Ben seni tanımıyorum, seni tanıyan birini getir, dedi.
Orada bulunanlardan birisi,
— Ben onu tanıyorum, deyince Hz. ömer,
— Nasıl bilirsin? diye sordu. O da,
— Emin ve âdil bir adam olarak tanıyorum, cevabını verdi.
Hz. Ömer (r.a.) tekrar sordu:
— Gecesini gündüzünü bildiğin, yakın bir komşun mudur?
— Hayır, diye cevap verdi adam.
Hz. Ömer (r.a.) sormaya devam etti:
— İnsanın takvâsını ortaya koyan, muâmelesidir. Bu adam, alış–veriş yaptığın bir kimse midir?
Adam tekrar,
— Hayır, dedi.
Hz. Ömer (r.a.) bu defa;
— Bununla, insanın ahlâkının güzel veya çirkin olduğunu anlamaya imkân veren bir yolculuk yaptın mı? diye sordu.
Adam bu soruya da,
— Hayır, cevabını verince, Hz. Ömer (r.a.),
— Sen onu tanımıyorsun, dedi ve sonra da adama dönerek,
— Git, seni tanıyan birini getir, buyurdu.” (Hatîbü’l-Bağdâdî rh., el-Kifâye fî İlmi’r-Rivâye, s. 84)
Demek ki bir insanı iyi tanıyabilmek, doğruluk ve dürüstlüğünden emin olabilmek için; onunla, ya yakın komşuluk yapacaksın veya alış-verişte bulunacaksın yahut da beraber yolculuk edeceksin... Aksi takdirde, yani bu ölçülerden hiçbirisi ile tartmadığın bir kişi hakkında, müsbet veya menfî yönde şahâdette bulunmayacaksın. Zira bu demektir ki, sen onu tanımıyorsun.
— Ben seni tanımıyorum, seni tanıyan birini getir, dedi.
Orada bulunanlardan birisi,
— Ben onu tanıyorum, deyince Hz. ömer,
— Nasıl bilirsin? diye sordu. O da,
— Emin ve âdil bir adam olarak tanıyorum, cevabını verdi.
Hz. Ömer (r.a.) tekrar sordu:
— Gecesini gündüzünü bildiğin, yakın bir komşun mudur?
— Hayır, diye cevap verdi adam.
Hz. Ömer (r.a.) sormaya devam etti:
— İnsanın takvâsını ortaya koyan, muâmelesidir. Bu adam, alış–veriş yaptığın bir kimse midir?
Adam tekrar,
— Hayır, dedi.
Hz. Ömer (r.a.) bu defa;
— Bununla, insanın ahlâkının güzel veya çirkin olduğunu anlamaya imkân veren bir yolculuk yaptın mı? diye sordu.
Adam bu soruya da,
— Hayır, cevabını verince, Hz. Ömer (r.a.),
— Sen onu tanımıyorsun, dedi ve sonra da adama dönerek,
— Git, seni tanıyan birini getir, buyurdu.” (Hatîbü’l-Bağdâdî rh., el-Kifâye fî İlmi’r-Rivâye, s. 84)
Demek ki bir insanı iyi tanıyabilmek, doğruluk ve dürüstlüğünden emin olabilmek için; onunla, ya yakın komşuluk yapacaksın veya alış-verişte bulunacaksın yahut da beraber yolculuk edeceksin... Aksi takdirde, yani bu ölçülerden hiçbirisi ile tartmadığın bir kişi hakkında, müsbet veya menfî yönde şahâdette bulunmayacaksın. Zira bu demektir ki, sen onu tanımıyorsun.