Mantık Karşısında Tevazu
Salih Necef Abadi anlatıyor:
1971 yazıydı. Dr.Şeriati’nin Hüseyniye-i İrşad’da verdiği konferansa katılmıştım. Konferansın bitiminde onun bilgin babası Üstad Taki Şeriati’nin evine gittim. Dr.Şeriati de bizimle birlikte gelmişti. Dr.Şeriati ile bir araya gelmekten son derece mutlu olmuştum.
Dr.Şeriati’ye;
-Ben sizin İmam Hüseyin’le ilgili anlattığınız bazı şeyleri sizinle konuşmak üzere not ettim. Dedim.
O:
-Bu notları dinlemek isterim. Dedi.
Notlarımı aktarmaya başladım. Her bir konuyla ilgili açıklamada bulunuyordum. Bu esnada Dr.Şeriati ve babası yan yana oturmuşlar, benim söylediklerimi dinliyorlardı. Şu nokta çok ilginçti; Dr.Şeriati konuşmam süresince bir cümleme dahi itiraz etmiyor, şurada yanlışın var demiyordu. Sadece benim sözlerime kulak veriyor, böyle bir ortamın varlığından memnun olduğunu belli ediyordu. Sohbetimiz bittiğinde sabah ezanı vakti yanaşmıştı. Doktor evine gitmek üzereydi. Bana bir seccade getirdi ve;
-Siz sabah namazınızı kılınız ve istirahat ediniz.Hoşça kalın.
Dedi ve evden çıkarken;
-Benim sizden bir ricam olacak... Ele aldığımız konuların daha bir olgunlaşması için benim yazılarımı ve konferanslarımı eleştirmeye devam ediniz. Dedi.
Ben de;
-Elimden geldiğince bunu yerine getireceğim. Dedim.
Dr.Şeriati teşekkür etti ve bizden ayrıldı. Daha sonra onu bir daha göremedim. Onun vefat ettiği haberini aldığımda çok üzülmüştüm.
Benim, Dr.Şeriati’de var olan, dikkatimi çeken özelliği; onun bilgi dostu olması ve mantıki deliller karşısında tevazu ve alçak gönüllülükle boyun eğişiydi. O “bilmenin ve hakikatı bulmanın” aşığı idi. Ben onun sözlerini eleştirirken rahatsız olması bir yana hatta mutlu oluyordu.
Şaban Ali Lamui’, Hikayethay-i ez Zindigiy-i Doktor Şeriati, Kalem yay. Tahran, H. Ş. 1377./ M.1998.
S.322
http://www.aliseriati.com/kitaplar.php?Kat_id=9
Salih Necef Abadi anlatıyor:
1971 yazıydı. Dr.Şeriati’nin Hüseyniye-i İrşad’da verdiği konferansa katılmıştım. Konferansın bitiminde onun bilgin babası Üstad Taki Şeriati’nin evine gittim. Dr.Şeriati de bizimle birlikte gelmişti. Dr.Şeriati ile bir araya gelmekten son derece mutlu olmuştum.
Dr.Şeriati’ye;
-Ben sizin İmam Hüseyin’le ilgili anlattığınız bazı şeyleri sizinle konuşmak üzere not ettim. Dedim.
O:
-Bu notları dinlemek isterim. Dedi.
Notlarımı aktarmaya başladım. Her bir konuyla ilgili açıklamada bulunuyordum. Bu esnada Dr.Şeriati ve babası yan yana oturmuşlar, benim söylediklerimi dinliyorlardı. Şu nokta çok ilginçti; Dr.Şeriati konuşmam süresince bir cümleme dahi itiraz etmiyor, şurada yanlışın var demiyordu. Sadece benim sözlerime kulak veriyor, böyle bir ortamın varlığından memnun olduğunu belli ediyordu. Sohbetimiz bittiğinde sabah ezanı vakti yanaşmıştı. Doktor evine gitmek üzereydi. Bana bir seccade getirdi ve;
-Siz sabah namazınızı kılınız ve istirahat ediniz.Hoşça kalın.
Dedi ve evden çıkarken;
-Benim sizden bir ricam olacak... Ele aldığımız konuların daha bir olgunlaşması için benim yazılarımı ve konferanslarımı eleştirmeye devam ediniz. Dedi.
Ben de;
-Elimden geldiğince bunu yerine getireceğim. Dedim.
Dr.Şeriati teşekkür etti ve bizden ayrıldı. Daha sonra onu bir daha göremedim. Onun vefat ettiği haberini aldığımda çok üzülmüştüm.
Benim, Dr.Şeriati’de var olan, dikkatimi çeken özelliği; onun bilgi dostu olması ve mantıki deliller karşısında tevazu ve alçak gönüllülükle boyun eğişiydi. O “bilmenin ve hakikatı bulmanın” aşığı idi. Ben onun sözlerini eleştirirken rahatsız olması bir yana hatta mutlu oluyordu.
Şaban Ali Lamui’, Hikayethay-i ez Zindigiy-i Doktor Şeriati, Kalem yay. Tahran, H. Ş. 1377./ M.1998.
S.322
http://www.aliseriati.com/kitaplar.php?Kat_id=9