Allahın yüce peygamberi Şuayb(as) gönlü rikkatle çarptığı zamanlar o kadar gözyaşı dökmüştü ki, Allah aşku muhabbetinden ağlaya ağlaya gözleri kör olmuştu.Cenab-ı Hak,Şuayb(as)'a vahyetti;
-Ya Şuayb,senin bunca gözyaşları dökerek ağlaman ve gözlerini kaybetmen,eğer cehennem korkusundan dolayı ise seni cehennemden azad ettim.Cehennem ateşi seni yakmayacaktır.Bu ağlaman eğer cennet hasretinden ise cenneti sana vereceğim,bunlar için gözyaşı döküp ağlama,buyurdu.Şuayb(as);
-Ey yüce Rabbim! Benim ağlamam ne cehennem korkusundan ne de cennet hasretindendir.Benim gözyaşlarım sana olan aşkım ve muhabbetimdendir,dedi.Cenab-ı Hak;
-O halde ağla ya Şuayb ağla!Zira bu hasretin tek yolu ağlamaktır.Bu derdin çaresi,ilacı gözyaşı dökmektir,diye peygamberine vahyetti.
Allah için ağlayabilen gözlere ne mutlu!!!
-Ya Şuayb,senin bunca gözyaşları dökerek ağlaman ve gözlerini kaybetmen,eğer cehennem korkusundan dolayı ise seni cehennemden azad ettim.Cehennem ateşi seni yakmayacaktır.Bu ağlaman eğer cennet hasretinden ise cenneti sana vereceğim,bunlar için gözyaşı döküp ağlama,buyurdu.Şuayb(as);
-Ey yüce Rabbim! Benim ağlamam ne cehennem korkusundan ne de cennet hasretindendir.Benim gözyaşlarım sana olan aşkım ve muhabbetimdendir,dedi.Cenab-ı Hak;
-O halde ağla ya Şuayb ağla!Zira bu hasretin tek yolu ağlamaktır.Bu derdin çaresi,ilacı gözyaşı dökmektir,diye peygamberine vahyetti.
Allah için ağlayabilen gözlere ne mutlu!!!
